اربعین یعنی ۴۰ روز وصال تو ومعشوقت!

به این شب ها که می رسم دوباره عطر بودنت تمام مشامم را نوازش می دهد...

دوباره دیدگانم می شود ابرهای بیقراری که تنها دلیلشان بارش است و بارش است و بارش!

گاه بی دلیلی خود بزرگ ترین دلیل دنیاست...

۴۰ روز است که به وصالت رسیده ای سیّدِ سیّدانِ عالم

۴۰ روز است مست معشوق گشته ای مهربانِ مهربانانِ عالم

۴۰ روز است غــرق معبودت گشته ای عزیزِ دلِ مادرِمادرانِ عالــم

۴۰ روز است سیراب شراب ناب الهی گشته ای تشنه ی تشنگانِ عالم

۴۰ روز است جانت را به جان آفرینت ارزانی داشته ای ای ارزشِ ارزشمندانِ عالم

حالا می فهمم چرا با شور و اشتیاق لبیک شهادت خواندی آقای مهربانی ها

در آخرین شب ِبودنت در معراج ِقلبت، وعده ی وصال گوش هایت را نوازش داد حسین جان

تو در فراغ نوازش های مادرت زهرا بوده ای جانم؟!

تو بی تاب تکیه گاه پدر مهربانت مولا علی بوده ای جانم؟!

تو دلتنگ یاری برادردلاورت حسن بوده ای جانم؟!

تو بیقرار بوسه های جدت محمّد(ص)بوده ای جانم؟!

تو که زینبت را داشتی اینجا

تو که عباست را می ستودی اینجا

می شود بگویی برای چه رفتی؟!

گرچه فراق عباست تو را مصمّم تر از همیشه کرد برای رفتن!

هر کدام از دلبندانت خود دلیل رفتنت بودند ... می دانم...

ولی همان معراج ، تو را بی قرار کرد جانِ من...

حال به وصال رسیده ای حسین جان؟!

و چه زیباست وصالی که دو طرف مشتاق یکدیگر باشند آقا جان...

وصالت تبریک جانِ جانان ِعالم...

می شود بیایی و مرا ببری؟!می شود بیایی و مرا از این روزها رها کنی؟!

من نیز دلبستگی ندارم

من نیز رها گشته ام از این دنیا

دیگر نمی خواهم باشم یاور دیرین من

دیگر یارای نفس کشیدنم نیست آقای خوبی ها

می شود من هم بیایم؟!

می شود بقیه ی عمرم را به کسانی بدهی که دوست دارند بمانند؟!

می دانی که هستند دوستداران این دنیای بیهوده!

بیا و به حرمت تمام اشک هایم مرا ببر به همان جایی که بوده ام...

دیگر جز وصال،تمنایی ندارم...

دیگر نه تاب ماندن دارم نه توان نفس کشیدن...!!!

خود خودم:کاش رفتن از اینجا دست خودمون بود....کاش

این روزا دلم می خواد از زندگیم مرخصی بگیرم...

کاش حق رفتن داشتم...کاش