بحران

هواللطیف...

مینویسم برای روزهایی که در پیش رو دارم، می نویسم که باید قوی باشم و من از پس همه چیز بر می آیم،

گاهی باید فقط بنویسم و به خودم امید بدهم، خدایم را صدا بزنم که حواسش بیشتر از قبل به من و زندگی ام باشد... دوران سختی پیش رو خواهم داشت ، درست از همان زمان هاست که در آن کتاب کوچک زمانی خواندم، خدا بغلت می کند و خودش تو را از بحران ها نجات می دهد...

استرس عجیبی از عمل محمد دارم اما به تمام تلاشم را می کنم که عملش را عادی جلوه دهم و به او هم امید بدهم...  به خودم یادآوری میکنم که تا چشم به هم بگذارم این 4 5 ماه نقاهت هم می گذرد و همه چیز خیلی بهتر می شود...

من به خدای مهربانم امید دارم و امیدوارم که مرا تنها نمی گذارد و بیشتر از همیشه حواسش به من و بچه هایم و زندگی ام هست...

خدای مهربانم...

اینجا مامن حرف های برآمده از اعماق وجودم است... و بینهایت برایم قداست دارد... من اینجا میان همین صفحه ها بزرگ شدم، شکستم، دوباره ایستادم، رشد کردم، عاشق شدم، عاقل شدم، غصه خوردم، خوشحال شدم، بی قرار بودم، آرام شدم، ازدواج کردم، بچه دار شدم، و تمام بحران های زندگی ام را میان همین صفحه ها پشت سر گذاشتم... صفحه هایی که بخاطر قداستشان بر آدم های حقیقی زندگی ام بسته اند و امنیتشان را وامدار دوستانی هستم که حالا به دنیای واقعی ام هم پل زده اند اما در سکوت... مثل یک راز سر به مهر...

و حالا هم یکی دیگر از بحران های زندگی ام پیش رویم است و امیددارم به خدایی ات...

مثل همیشه برایم خدایی کن

مثل همیشه...