تولدم...

زمستان را دوست دارم،خنکای روزهایش را به گرمای تابستان نمی دهم...سپیدی برف هایش را با سرسبزی بهار معامله نمی کنم...

برای من زمستان پر از یکرنگی و صداقتی ناب است....

و اوج مستانگی هایش که بهمن نام گرفته!!!

نفس های گرم دخترکی آریایی با یخ های بسته شده ی شراب مستانه ی بهمن،عجین گشت!

و تو چه می دانی چه شد؟!

زمستان پایکوبی می کرد... می غرّید... می بارید.... می وزید و

                                                                همه او را به هم تبریک می گفتند...

انگار پیوند من و آسمان و ستارگان،از همان اولین نفس هایم آغاز گشت!

پیوندی دیرینه و آشنا...

آری،من،از دل زمستان برخواسته ام      از قلب بهمن ماه     و امروز بیست و یکمین زمستان زندگانی ام را به تماشا نشسته ام...

بر این باورم که گرمای وجودم،هرم نفس هایم،قلب تپنده ام،همه و همه گواه خنکای آرامش بخش زمستان است...

دوباره کنار پنجره ی تنهایی هایم ایستاده ام  ...  می گشایمش

ذره ذره ی وجودم،لبالب از عشق می گردد

قطره قطره ی هستی ام، با خنکای مطبوعی به آرامش نشسته است

تکه  تکه ی بودنم، اکسیژن عشق و شور و شیدایی را استشمام می کند...

آری،انگار شکوفه های قلبم جوانه زده اند...دوباره زنده می گردم...

عشق و شور و شیدایی و نشاط را از سر می گیرم....گویی به پاکی ِابتدای بودنم رسیده ام!

گفتم عشق!

و چه زیباست که مهربان ِبی منتهایم،بار دیگر منّت بر سرم نهاده و مرا از روز عشق ایرانی،آغاز نموده است...

شادی هاتان

عشق هاتان

همه و همه گلباران باد...