بوسه های دلنشین تو...

این روزها عجیب است باد هایت که می وزند بر ذره ذره ی وجودم

تو چه خوب می دانی من چه می خواهم مهربان بی منتهایم!

می روم کنار پنجره ی همیشگی ام

باد تمام موهایم را نوازش می دهد

و گیسوان خسته ام می رقصند با هر وزش زیبای رمستانی اش

چشمانم را بسته ام

گویی دوباره مرا فراخوانده ای

گویی حریری از باد سرد و لذت بخش زمستانی برایم به ارمغان آورده ای

می گویند باد؛بوسه های خداست بر گونه های گل انداخته ی عاشقان بی قرارش

و امروز بی قرار تر از همیشه گشته ام برای بوییدنت مهربانترین معبود زندگانی ام

خنکای نوازش هایت مرا تا عرش می برد...

بارالها

مهربانا

جانا

وزش نوازشهایت  سردتر از سرمای نام زمستان است اما چرا به من که می رسند داغ می گرددسراپای وجودم؟!!!

مگر نمی دانی تن ظریف من طاقت گرمای بوسه های عاشقانه ات را ندارد؟!

و گونه هایم چه زیبا گل انداخته اند از بوسه های دلنشین تو ...

می بینی مرا؟!

عزیز ِلحظه به لحظه ی زندگانی ام

این همه بودنت همیشه مرا به شعف رسانده است....

حال می خواهم بدانم من چگونه روی ماه تو را بوسه باران کنم؟!

رگبار۱:بی خوابی به سرم زده عجیـــــــــــــب!

رگبار۲:گاه از این همه بودن خدای مهربانم شرمنده ام...آخر من چه جوری جبران کنم؟!

رگبار۳:گاهی شرایط تو را به جایی میرسونه که توی یه روز ۹ تا پست میذاری!!!

رگبار4:گل مریمم شیطونه میگه بیام قفل خونتو بشکنما!آخه حیف....نیست؟