ماه ِمن!

تمام قاب چشمانم را پر کرده ای

چه خوب است که امشب هستی

چرا تنهایی اما؟!چرا امشب ستاره ها نیامده اند برایت لالایی بخوانند؟!

پلک هایم را بر هم نمی زنم تا حتی قدر یک پلک بر هم زدنی دیدنت را از دست ندهم...

چرا من از نگاه کردن به تو و خیره شدن در انوار زیبایت خسته نمی شوم؟!

می خواهی از خجالت آبم کنی که به روی خودت نمی آوری چشمک هایم را؟!

می خواهم آن قدر در تو خیره گردم تا چون تو شوم!

آن وقت مادرم می تواند به همه بگوید:

دخترم مـــــــــــاه است

آری ماه ِزیبای من...

می خواهم چون تو شوم...

این همه زیبایی را از کجا می آوری عزیزم؟

از خورشید؟

دلم می خواهد اما خورشید من،خـــدا باشد

آن وقت می شوم تجلیه زیبای بی منتهایم...

سرم را روی مبل کنار پنجره ی تنهایی هایم گذاشته ام و چشم در چشمان تو ....

انگار نمی خواهم از رو بروم!!!

چه قدر خوب است که امشب می توانم راحت تو را نظاره کنم

چه قدر خوب است که سرم تکیه گاهی دارد...

انگار ستاره ها هم رفته اند لباس عید بخرند....

و تو تک ماه تابان این شب بی نهایت سیاه،گشته ای....

چه خوب است که این چند روز دارد می رود و دیگر می توانم قرار ملاقات هایم با تو را برای سال نود بگذارم...

می خواهم فقط خیره گردم در صورت مــــــاهت ، ماه ِمن!

می خواهم این روزهای آخر 89 تلافیه تمام نبودن هایت را در بیاورم...

ماه ِزیبای من چرا همیشه در تو می نگرم؟!

چرا به پاکی ام شک نمی کنی با چشم هایی که در سیمای تو، چرانی می کنند...

باد هم دارد بید ِگیسوانم را می رقصاند در این بزم شبانه

چه خنکای دل انگیزی بر گونه هایم بوسه می زند

باد را یادم هست همان بوسه های خدا بود

ماه ِمن،یعنی خدا از رخ زیبای تو هم دلربا تر است؟!!!

خداوندا خورشید ِمن تو باش

می خواهم ماهت باشم...