دلکم!

دلم گاه می خواهد برایش لالایی بخوانم 

انگار دلش برایم تنگ می شود!

دلم گاه می خواهد آزاد باشد 

رهای رها از من ، مرا دوست داشته باشد 

دلم گاه ، خودم را می خواهد

خود ِ خود ِ خود ِ خودم را... 

  

دلکم ببخش اگر این روزها نمی توانم کنارت باشم 

ببخش اگر پُر گشته ام از همان کهنه هایی که قبل از بودنم کنار تو همدمم بوده اند  

اما اگر تو لبخند مرا می خواهی 

اگر آرامشم را تمنا می کنی 

بدان شاید در گرو نبودن ِ این روزهای توست دلکم 

آن هم این روزها که وقت‌،برایم به ارزش واقعی اش رسیده است! 

همین که گاهی در یک مسیر ِتنها یادم می کنی خودش می شود شوق ِگذشتن از روزهای سخت ِزندگانی ام  

همین که در لبخند کودک ِ رهگذری ،تمام ِمهرت را ارزانیه بودنم می کنی دلم به نفس هایت به صبور بودنت گرم می شود و شوری بر من ِ خسته از این جاده ها می دهد تا زودتر این روزها را که بدون تو می گذرد،سپری کنم!

دلکم ببخش اگر دستانم به جای نوازش تو ، قلم نوازش می کند این روزها 

ببخش بر من و صبور باش که خوبیه این روزها به گذشتنش است عزیزکم...  

تو برای دیگران تنگ می شوی و من برای تو!   

دل کوچکم 

دیگر بزرگ گشته ای 

 پس صبرت هم باید بزرگ گردد 

دلکم !

دل مهربـان من 

دل دریاییــه من 

دوســـتــت دارم 

مراقب خودت بـاش