اخم های اتو کشیده!

آینه جان! 

چرا اینگونه می نگری بر من؟ 

من همانم ، همان دخترک ِسابق 

ولی کمی بیشتر قد کشیده ام 

کمی زیباتر گشته ام 

کمی رها تر از این و آن  

کمی هم... 

فقط کمی بیشتر می خندم 

کمی خودم شده ام!  

همان دخترک روزهای شاد ِماه ها قبل!

آینه جان! 

تو که همیشه تمیز بوده ای 

تو که همیشه برق می زدی از نور ِزمان! 

این بار،من، اخم هایم را اتو کشیده ام ! 

کمی  

فقط کمی 

بر و رویم باز تر گشته است  

کمی بیشتر می خندم بر تو،بر خودم،بر زندگی،بر دنیایم 

حالا نیش هایم تا بنا گوش باز گشته اند بی اختیار!

حالا دوباره با رقص برگ ها در باد می رقصم

با نسیم بهاری می نوازم حدیث مهربانی را 

حالا دیگر از آسمان صاف بی ابر ، گله مند نیستم 

و می گذارم خورشید ، گونه هایم را به گرمی بوسه باران کند 

حالا دیگر آرام تر بر سنگفرش ها گام برمی دارم   

تا قلب هاشان آرام تر گام هایم را تنفس کنند!

از آوای جیک جیک گنجشککان ِسحرخیز خسته نمی شوم 

حالا دیگر گل های زیبای سر راهم را با لبخند نوازش می کنم 

دلم می خواهد تنم عطر ِسبزه زاران بر خود گیرد  

حالا دیگر از کوه ها هم دلگیر نیستم! 

کوه ها برایم نماد استقامت و استواری گشته اند  

روزها بود که آسمان را برایم تنگ کرده بودند  

اما حالا!دوستشان دارم...

آینه جان!

آرام آرام بیا

نزدیک تر  

بیـــــا 

حالا می توانم با عشــــق بر تو بوســـه زنم 

بر تویی که خودم را نشانم می دهی زیباتر از هر زمان ِدیگری...