غیرت ِ قلب ِمردانه ات!

دلم می خواست تمام نوشته هایم کاغذی بودند...

حالا که دیگر نمی شود تو را درک کرد دلم می خواهد تمام نوشته هایم برای تو را مچاله می کردم با قلبمو و پــــــــرت می کردم کنار اتاق و دلم می خواست مچاله شدنشان را با چشمانم میدیدم!

مگر این کلمات، بوی قلب ِ مرا نمی دهند؟! و اتاقم که روزهاست   ماه هاست  بوی حضور تو را به خود گرفته است....

و دستانم که چه زیبا نامت را می نگارد روی این صفحه ی پر کلید!

از تکرار نام مکرر تو برای خودش سمفونیه عشق زیبایی سر می دهد و می نویسد نامت را  و می نویسد و می نویسد و می نویسد و می نوازد انگار نامت بر ساز ِقلبمو و کاش کسی می فهمید حس ِمرا که مستم می کند از تو و برمی خیزم می روم از این اتاق ِسقف دار بیرون... می روم کنار پنجره سرم را بیرون می کنم !باز هم تنگ است!!!   اصلا می روم وسط حیاط   می روم زیر آسمان و می چرخم و می چرخم و می چرخم با نوای باقی مانده ی نواختن ِنامت بر روی تک تک تار های قلب خسته ام  میرقصم و می رقصم و می رقصم...

و نامت که حالا نمی شود به حرمتت اینجا هم بنوازمش عزیز دل ِمن!

انگار اتاق و دیوار و سقف و خانه و پنجره مثال قفسی تنگ می ماند و من پرنده ای رها تر از همیشه که با بودنت ، با تک تک قطرات زیبای احساس ِنابت بر من ، بال هایم را خیس ِ خیس می کند و دلم می خواهد روزها زیر آسمان ِخدا برای تو با آهنگ نام تو بچرخم و بپَرم و پرواز کنم تا....تا  بی انتهاترین جای دنیا ...تا خداااااا تا خداااااااااااااااا

و می ترسم از زمانی که نکند سقف ِآسمان هم بر من تنگ آید و ...

آن وقت بگو من چه کنم عزیز ِ دلم؟!

بگو به کجا پناه برم؟!

بگو تا کجا می شود رهای رها پرواز کرد و شاد بود و آرام از عشق ِ تو خندید و خدا را استشمام کرد....  بگو دیگر چگونه  رها شوم از لبریز ِ تو گشتن  تا اوج عشق  تا آسمان ها  تا بی انتها...

ببین امروز مرا تا کجا کشانده ای...از مچاله شدن قلبم گفتم تا پرواز تا بی نهایت ها تا بیکرانگیه عشق   تا شور   تا شوق   تا امید   تا انگیزه   تا ....  اصلا تا خود ِ زندگی...

عزیز ِ دلم!

با تمام این مدرنیته ی حاکم بر بودن ِ من و تو! هنوز انگشتان ِقلبم است که برایت می نویسد تا بدانی بیشتر از همیشه دوستت دارم...

و می ترسم از روزی که شک کنم بر انگشتان قلب تو عزیز ِ من!

نکند فقط انگشتانت است که بر حسب عادتی دیرینه ی بودن ِ  مردانه اش برای من نوای بودن بسراید؟؟!

مردانگیت کاش همیشه تا دنیا دنیاست مردانه باشد و غیرت ِقلبت اجازه ندهد دستانت برای گفتن دوستت دارم ها عادت کند عزیز ِمن!

و مَرد...

شاید این کلام برای من غریب تر از همیشه گشته این روزها!

و حالا که

فقط

فقط

فقط

بر تو و مردانگی ات مومن گشته ام! نکند نقابی باشد و تو نیز چون دیگر مردان ِ این عالم، نامرد گردی با قلبم!

........

......

....

و بی پایان می گذارم حدیث ِپروازم را با تو و کاش ایمانم با شعله ی غیرت ِمردانه ات همیشه چراغ افروز ِچشمان ِآشنایت باشد  مَرد ِ من!

   روزت مبارک....