تو!

هنوز استشمامت می کنم پس از روزها نبودنت!

انگار نمی شود از تو دل کند ...بگو چه کرده ای مهربانم با این پنج ِوارونه؟!

بگو کدام غزل در عمق بودنش جا خوش کرده که زمان هم صدایش را کم نمی کند؟!

بگو من چه کنم با این همه بودن و نبودن هایت!؟

چرا این قدر هستی اینجا؟چرا به هر چه دست می کشم بوی تو را می گیرد؟بگو با این دل ِمن چه کرده ای مهربانم؟بگو کجایی که داغیه نفس هایت هنوز هوا را می سوزاند؟!

دلم هنوز تو را تمنا دارد این روزها

بسان پروانه ای که بی تاب ِ آتش گشته باشد

گوش هایم نوایی را می گیرند که به آوای تو مانند باشد!

چشمانم تیر ِنگاهشان را فقط سمت ِهر چه شبیه ِتوست،پرتاب می کنند!

پاهایم فقط در ردّ پاهای تو می رقصند!

و چه خوب است که هنوز عطر نفس هایت در هوای اطرافم خوووووووووووب مانده است....

فکر کن اگر ریه هایم فقط هوای تو را جذب می کردند آنوقت چه می گشت!!!

و چه خوب است که همه چیز هنوز در تو تداعی می گردد...

چه خوب است که هستی عزیز ِروزهای بی نام و نشان ِمن

می دانم که خوب می دانی مهربانم

....

دِلـَـم

هَنــــــوز

حُرمـَـت ِبــودَنـَـت را

    سَـــرَش می شـَــوَد !!