بیست و سومین جمعه ی انتظار

سلام بر مـرد مـــردان خدا...

سلام بر امـــــام مهربــانی ها....

سلام بر سنگ صبور دل های خسته

نمی دانم هنوز مرا یادت هست یا نه آقا جان؟

من همان رگبارم... رگبارآرامشی که نه فقط شب های قدر که بیست و سه جمعه است دارد شما را از اعماق قلبی صدا می کند که هر روز آتشش شعله ورتر می گردد...همان رگباری که آن هفته نمی دانست وقتی با شوق دارد می گوید "مهدی جان حالم بهتر می شود...انگار خبری در راه است... خبری از نوشتنِ یک سالِ دیگرِ من به بهترین سرنوشتِ ممکن برای ذره ذره ی نفس های مانده ی عمرم..." ممکن است آخرین ساعت های خوب بودن و ماندش باشد که حالش عجیب خوب بود...

همان رگباری که قدرِ شب های قدر را در بی قدریه اطرافش بی رحمانه به نظاره نشست و دیگر خودش را خسته تر از هر زمان دیگری به دست سرنوشتی سپرد که تا به حال برایش در همین شب ها رقم می خورده است...اما اینبار کمی دل و پهلو شکسته تر از سال های قبل!!!

و حالا رسیده ام به این که چرا همیشه عمر شادی های من کوتاه است؟؟؟

انگار خودت که رگبار باشی همیشه رگبار مشکلات و مسائل دور از انتظار بر سرت یکباره می بارد...و کاش چتری باشد که سرت نشکند از گلوله های بی شرم رگبار زمانه!!! همان چتر آرامشی که با بودنِ شما برای این روزهای من باز گشته بود...

آری مهدی جان!

دوباره آمده ام امــا ...

اما دیگر دلم گواهی روزهای خوب را نمی دهد...انگار تازه با حقایقی آشنا گشته ام که مرا از درون سوزاند و ذره ذره با تک تک دردهایی که کشیدم ذوب کرد...حالِ شمعی را داشتم که دارد قطره قطره از آتش نادانیِ اجباریه اطرافش می سوزد و ...

بگذریم...سوختن که وصف ندارد...!

نمی دانم چرا حالا که به اینجا رسیده ام و می توانم تمام بغض هایم را به تصویر بکشم و ذره ذره دعاها و حرف هایی که میان من و تو زده شد را اینجا به ثبت برسانم،چرا همگی به دست باد سپرده شد و جز هاله ی غمی بزرگ، در قاب دیدگان قلبم چیزی باقی نمانده است...

دلم می خواهد بدانم اگر تو بیایی آنوقت از گریه های من هم کم خواهد شد؟دلم می خواهد بدانم اگر آمدی باز هم مانند حالا وقت داری به درددل های شبانه ی من گوش فرا دهی آقا جان؟حالا که نیستی و فقط حضورت در جای جایِ زندگانی ام حس می شود، دلم خوش است به اینکه حرف هایم را می شنوی و می شوی چون نسیم خنکی بر چهره ی گُر گرفته از آتش درونم... اما اگر شما آمدی و دیگر وقت دیدن مرا و بدتر از همه وقت حرف های مرا نداشتی آنوقت می دانی دلم برای همیشه با هستی وداع خواهد کرد؟؟؟

تقصیر من نیست ... خودت هم می دانی مهدی جان که چه لحظه هایی مرا تا به اینجا به شما وابسته کرده است.... خودت که همه را خوب می دانی آقا جان ...

اشک

اشک

اشک

و حالا دیگر اشک هایم هم کم آورده اند از جبری که ناخواسته بر زندگیِ این روزهای من تحمیل گشته است...دیگر فقط بغض برایم مانده. بغضی که شاید همین روزها فرصت کلامی دوباره را از من دریغ کند و من باز هم خوشحالم...خوشحالم برای اینکه هنوز برای حرف زدن باشما به زبان و کلام نیازی ندارم که با زبانِ دلم می نشینم و ساعت ها برایتان می گویم و می گویم و می گویم...

و چیزی ته قلبم می گوید آآآآی بانوی آرامش، امامِ تو جوانمردتر از آن است که مهربانی هایش را از تو دریغ کند و مطمئن باش با همان سوزی که تو برایش از دلت سروده ای او هم شنیده و دست مهربانش مرحمِ تک تکِ زخم های عمیق قلب کوچکت گشته است...

و چقدر آرام می شوم از اینکه هستی در این خلوت های شبانه ام مهدی جان...

حال بگو من چگونه آسوده شوم از اینکه اگر آمدی باز هم این همه وقت برای دخترکی چون من را داشته باشی؟؟؟

راستی ببخش

می دانم این شب ها دستانم به  اَلعَجَل اَلعَجَل  گفتن ها بالا نرفت! اصلا تو خود می دانی که دستانم بالا نمی رفت... حتی قرآن را هم....!!!

نه

بگذار تمام آن روزهای جهنمی چون هاله ای گردد و دور شود از من این شب هایی که گذشت با تمام خاطراتی که ذره ذره ی جسم و روحم را به آتش کشید...

مهدی جان!

باز به رسم همیشه می گویم بیـــا اما مرا هم از یاد نبر...دلی را که دیگر نای زخم خوردن برایش نمانده است...

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج

شاید کابوس بود...

شایدم جهنم... هفته ی جهنمی! ...

نمی دونم اما مهم اینه که گذشت اما من قدر شب های قدرو ندونستم!یعنی نتونستم که بدونم! بیدار بودم اما واسه درد کشیدن! 

راستی کی گفته ضربت خوردن تو شب نوزدهم فقط ضربه ی شمشیر به سر بوده؟؟!

شاید کسی همون شب ضربت خورد اون هم سر سجاده اون هم به پهلو و شاید تنها جرمش این بود که می خواست شب قدر بگیره واسه خودش...

بگذریم... اونجا هم گفتم

سوختن که وصف ندارد...!

این جمله عجیب ورد زبونمه وقتایی که کلام کم میاره واسه ادا شدن:

آتش بگیر تا بدانی چه می کشم

احساسِ سوختن به تماشا نمی شود...

++ حالم خوب نیست چه جسمی و چه روحی! اما خدا که هست...او جانشین تمام نداشته های من است.... پس دلم قرصه که خدا کنارمه

+++ مهرناز (دهکده ی خیال) دیگه نمی تونه مثل قبل بیاد نت.دخترمون دیگه کنکوری شده و بنابراین دیگه نتشو شارژ نکرده .... گفتم که نگرانش نباشین...