حرف هایم!

حرفی نیست!

حرف هایم را در دل کوهی جا گذاشته ام...

جایشان امن است

لای قندیل های غاری شگرف!

زیرِ آبی سرد و زلال....

یادم هست اندکی را در آبشار گنجنامه غرق کرده ام...

و بزرگ تر هایش را در آن طرف کوه ها... در چادرِ عشایری مهربان

کودکِ حرف هایم سوار بر اسبی چموش، از رودی پرید و خیس نشد....

راستی قدری از حرف هایم را هم در میان ذغال اخته ها خورده ام...

ته مانده هایش را نیز در تپه ای سر سبز با سرعت ما فوقِ اسکیت ها متلاشی کردم...

یادش به خیر....

حرف هایم در جای جای سفرم دفن گشتند...

اما انگار کلامی یادم هست ...

 سفرم عالی بود...

رگبار۱: حال می فهمم درد بی درمان یعنی چه! دردِ جسم را توان تحمل هست .... دردِ روح به جانمان نیفتد!

رگبار۲: سه روز... همدان... غار علیصدر... همه ی اینها به کنار! همسفرت که خوب باشد سفر برتو چندین برابر لذت بخش می شود.و همسفران من خانواده ای پر از مهر بودند.پر از عشق... پر از همدلی! در کنار مطهره...دایی و زن و بچه هایش...

سه روز بی نهایت لذت بخش...

جای همگی خالی ...

  اما ....

حرف هایم را جا گذاشته ام...