بیست و نهمین جمعه ی انتظار

سلام بر جلوه ی خوبترین خوبانِ عالم

خوبی مهدی جان؟!

در خوب بودنت که شکی نیست... حالت را می گویم آقا جان!

چگونه می شود خوب بود آن زمان که آدم های خوب کمتر از انگشتانِ دست خودنمایی می کنند!

می دانم نمی شود بی اعتنا ماند بر احوالِ ما آدمیان...

چه دردی ست امام باشی و احترامِ حضورت را در پس و پیچِ مشغله ها گم کنند...

دیگر چه امیدیست به ظهور، مهدی جان!

هنوز هم به خوب شدنِ آدمیانِ این کره ی خاکی، امید داری آقای خوبی ها؟؟؟

و من نیز از جنس همین هایم... افکارم در حدِّ عطوفتی زمینی قد می کشند... کوتاه است در برابر قله ی عشقِ تو به بندگانِ خدایت آقا جان.از اینجا تا آسمان هاست خوبِ خوبانِ عالم...

و چه عشقی ست این عشق به خدا که تو را هنوز بر هدایتِ بندگانش مصمم نگه داشته است...آن هم بندگانی چون من و او و آن هایی که اگه جمعه هم نبود یادشان نمی ماند امام و مولایی هم هست که می شود به عشقِ آمدنش هر روز سرِ ایوانِ خانه ها را آب پاشید...

کسی می گفت تا انسان ها خوب نشوند، تو نمی آیی...

!!!

دلم انگار از قله ای عظیم بر کفِ سنگریزه های دامنه اش سقوطی آزاد کرد!

مگر می شود به امیدِ خوب شدنِ انسان ها دل خوش کرد آقا جان؟؟

مگر می شود هنوز آدمِ خوب پیدا کرد مولای انتظار...

گاه

به محال، دل می بندیم...

به خوب شدنِ خودمان...

آن که هیچ!

به خوب ماندنِ خودمان مولای خوبی ها...

و کم نیست خوب شوی و خوب بمانی در آشفته بازارِ این روزها...

و شاید سخت تر از کندنِ کوه های سخت است آقا جان

سخت تر از حفرِ چاهی تا مرکزِ زمین...

خوب شدن های آنی را می شود اما خوب ماندن را چه کنیم خوبِ خوبانِ روزگار؟!

کمی از نورِ عشق به وجودت را به ما بچشان از پسِ پرده های غیبتت... باشد که یخِ بدی ها به روانِ زلالی از خوب بودن و خوب ماندن ها مبدّل گردد آقای خوبی ها...

قول می دهیم بر شرطِ آمدنت جامه ی عمل پوشانیم...

به امیدِ آمدنت مهربانم...

اَللهُمَّ َعَجِّلْ لِوَلیِکَ الْفَرَج