چهل + دومـــین جمعـه ی انتــظارت

سلام مهدی جان

به جمعه ها که می رسم، رایحه ی معطـّر گل نرگس، تمام لحظه هایم را مستِ شور و نور و شعف می کند...

به جمعه ها که می رسم، پلک دلم به شوق آمدن مسافری عزیز، مدام می زند...

به جمعه ها که می رسم، قلمم درسمفونی ندای آمدن تو می رقصد...

آمده ام تا بدانی هنوز می آیم و آماده ام...آماده ی گام برداشتن در رکاب امامانه ات... سخت است اما ... می دانم فرمان سخت است و فرمان بردن سخت تر... می دانم جهد و جهاد، ماندن در گرمای آسایش روزهای زندگانی نیست... می دانم رها گشتن را طلب می کند و سختی سوز زمستان سرایی را و داغی تیر های تابستان و ... می دانم سخت است ماندن و دوام آوردن... می دانم و روزهاست خود را برای سخت ترین روزهای آسانم آماده می کنم...

راستش را بخواهی آن هنگام که می شنوم «ظهور نزدیک است» تنم می لرزد...خوفی عظیم در وجودم رخنه می کند که نکند هنوز توان حضور در میان دلیران پیکار نبرد را نداشته باشم!؟

نکند هنوز خود را برای روزهای سخت رزم، آماده ننموده باشم؟!

و نکندهایی که دست در دست هم، ترسی سترگ می شوند و در جانم رقص مرگ می روند...

گاه چگونه زیستن را نمی دانم مولا جان!

گاه نمی دانم کدام راه، رفتن در صراط مستقیم است و کدام راه، رهرو گمراهان گشتن!

گاه گیج و مبهوت، در میان افکارم آرام لب تاقچه ی زمان، می نشینم و در انتظار پرتو نوری از پس ابرهای بغض دار آسمانی ام....

اما یه چیز را خوب می دانم

اینکه حالا حالاها باید که زمان بگذرد تا آماده ی حضور در کنار شما باشم آقای خوبی ها...

جهد و کوشش و تلاش و پشتکار می خواهد ماندن و رفتن در خط مستقیم زندگانی را...

رسیدن به شما آسان نیست و تنم را باید که بر سختی ها تاب بیاورد...

روحم را باید که در لوای مهر ایزدی گرما بیند

و جانم را باید که همیشه به سوی او باشد و به سوی تویی که مرا به او می رسانی...

دوباره جمعه گشته و دلم بهانه می گیرد مهدی جان

آماده مان کن برای آمدنت

آماده مان کن...

اَللهــمَّ َعَجِّــلْ لِوَلیِـــکَ الْفَـــرَج