عشق و برزخ

گاهی از رفتن پشیمون می شیم!  گاهی از موندن.

شاید منتظر یه حرف یه کلام یه جمله ی مهربونیم.

نمی تونیم تکلیفمون رو با خودمون روشن کنیم.

اصلا نمی تونیـــم درســـت تصمیـــــم بگیریم!

اون لحظه ها این شعر می شه ورد زبونم:

به من چیزی بگو شـــاید هنــوزم فــرصتی باشــه

هنـــوزم بین ما شــاید یه حس تــــازه پیــدا شـــه

یه راهی رو به من وا کن تو این بیراهه ی بن بست

 یه کـــاری کن برای ما اگه مـــایی هنــــوزم هــست

به من چیزی بگو از عشــق تو این حـالی که من دارم

من از احسـاس شـک کردن به احســـاس تو بیـــزارم

به من که خـــوب می دونی هنــوزم تو دلم جــــاته

به من که خـــوب می دونم رگ خــوابم تو دستــاته

تو هم شـــاید شبیــه مـــن تو ایــن بــرزخ گرفتــاری

تو هم شاید نمی دونی چه احساسی به مـن داری

به یاد دلی از تبار دریا...

به یاد بانویی از جنس آرامش...

و برای خورشیدی از دیار آسمان...