باران بی امان اعجاز بر کویر نفس هایم...

ترسی مبهم میان دلم دست و پا می زد...

و شاید تردید...تردیدی از جنس اولین تجربه...

دیدار کسی که روزهاست او را خوب می شناسی و حالا از میان آسمان اینجا به آسمان امن حرمش پلی می زنی از گرمای دو دست... دو دوست... دو آغوش

میان انبوه چشم های گریان، دو چشم آشنا...دستی بالا می رود به نشانه ی آشنایی...خنده ای از ته دل...آغوشی گرم...چشمانی خیس ذوق...و حسی که کلام شرمسار قصور توصیف است....

حرم امن رضا، حریم مقدس اولین سلام و اولین دیدار چشم ها بود...و حرمتی که روزهاست در دل های باران و بهار و بابونه، گره خورده است...

و کلام خدا که بر سکوت نگاهمان، بر دست های به هم گره خوردمان، نور می پاشید...

قدقامت موج

بارش نماز باران و رگبار

دریایی لبالب از حس آرامشی عمیق

رهایی در میان دشت های سبز سجود شُکر...

لبخند مهربان چشمانت

آغوش گرم و امن وجودت که هر لحظه مرا در بستری از سرخی شقایق های شهلا غرق می نمود

دستان همیشه گرمت که سرمای دستان مرا محو می نمود

و گذر ناجوانمردانه ی عقربه های زمان که هشدار اتمام لحظه های باران بود...

بر سپید سرای بهشت ثامن

گام های تامل

دستان آمرزش

زمزمه های نیایش

و رسیدن به خود که سرانجام ِتو اینجاست...

و چه خوب است برای دل نبستن به حتی همان آغوش مملو از مهر و محبت و باران...

بغض های بی اختیار و بارش باران بر شانه های دلتنگی...

حالا تنها همان قلب های پُرنگین برایم مانده و همان یادگاری تا ابد باارزش از او که مثل باران بود...

.

.

.

.

.

من و آغاز خورشیدی دیگر و کلام نور خدا... و کسی آرام کنارم نشست

از شوق دیدار دوباره اش همان شُک و خنده و جای گرفتن بر شانه های باران بس که توصیفش نگنجد در این محدود واژگان معنا...

از این سو به آنسوی حرم دستش را محکم گرفته بودم و می رفتم تا جایی که تنهایی زنبق و آلاله را جشن بگیرم...اما نیافتم...از هر دری می رفتی مملو از انسان بود و انسان بود و انسان...

و گوشه ای میان ازدحام دستان نیاز، ایستادیم...

گفتم من و تو و امامم رضا که اعجاز را بر من تمام نمود...

گفتم و عهد بستیم و به پیشگاه آن ضامن آهو، شاهدم گشتی...

راستی فهمیدی می خواستم تو را در میان همان ثانیه ها در گوشه ای امن و آرام پنهان کنم؟

فهمیدی می خواستم زمان را نگه دارم تا همیشه در آن جا بمانیم؟

فهمیدی عقربه ها چه بی رحمانه بر من می خندیدند؟؟؟

....

و زمان هشدار می داد که وقت وداع است...

دو وداع در یک زمان و در یک مکان...

وداع با ضامن و شاهد...

وداع با امام و باران

وداع با دو عزیز دل... دو آرام در امتداد یکدیگر...

وداع با او که خود معصوم است و این که جلوه ی پاکی...

چه لحظه ی سختی بود... لحظه های وداع همیشه سخت است... انگار کسی مرا از رویای چند روزه ام بیرون می کشید....عقب عقب می رفتم و با آن آقای ضمان و مهربان و اعجاز و ایمان، و با نازنین و باران و عطر خوش بابونه های نگاه آْشنایش، وداع می کردم و بدرود می گفتم...

کاسه ی اشک هایم را بدرقه ی هر دو می نمودم باشد تا زود بازگردند و بازگردم...

و تا آمدن ستارگان و ماه و سیاه ِآسمان، می باریدم؛ تا جاده های فاصله به روشنای حرمت باران اشک ها، کوتاه گردند و وصال میسر...

راستی!

مهربان معبود یکتایم!

به حرمت کدام شکستن ِدلم

به حرمت کدام اشک شبانه ام

بر من معجزه نمودی

و مرا راهی سفری پر از اعجاز و حیرت و سکوت و بُهت و معجزه کردی؟؟؟

به تمام لحظه های تردّد هوا سوگند که پُرم از سکوت توصیف لحظه های خلوت من و خدایم و آن آقای خوبی های بی مانند...

به تمام دشت های سوسن و لاله و اطلسی ها سوگند که سفرم معجزه بود و ماندنم معجزه بود و دیدارم معجزه بود و آمدنم نیز سراسر اعجاز...

من! آن عهدْ شکسته ای که دوباره رخصت پابوس یافته بودم...

من و دلی که همان جا میان چهار گوشه اش تا خدا پرواز دادم و ماند و دوباره بی دل بازگشتم...

من و حالی که سرشارم از شور و شوق و شعف...

مهربانترین معبود بی همتایم

خدایم

خـدایم

خــدایم

به پاس تمام معجزه هایت

شُــکر

شُـــکر

شُــــکر