چهل + ششمـــین جمعـه ی انتــظارت

سلام...

وقتی سلام هایم با سه تا نقطه تمام می شود، یعنی که نمی دانم از چه و کجا بگویم...یعنی که پشت این سه نقطه ها دنیا دنیا کلام و حرف دل و غم و اندوه و تاسف پنهان است....از عمق یک عهد و یک پیشوا و یک امام و یک آرام جان برات بگویم یا از ظواهر و کاغذ بازی ها و ساختن بت و مجسمه هایی که تمام اقتدار لاله های سرخ سالیان گذشته را بی شرمانه له می کند! از آن ضامن آهو برات بگویم و کبوتر هایی که گواه بودن آن یگانه غریب خراسانند یا از آن امام گونه هایی بگویم که قداست نام امام و راهنما و همراه روزهای زندگی را همچون خاله بازی های مهدکودک ها به تصویر کشیده اند!

دلم می سوزد...از سوختن های متوالی ام هم بگویم برایتان مهدی جان؟!

از ناآگاهی آنان که ادعای دانایی و برتری دارند بگویم برایتان مهدی جان؟!

از علف های شیرینی بگویم که به گوسفندان بع بع کنان وعده داده اند؟!

از چه بگویم برایت؟ از انحراف راه حق بگویم برایتان؟

از آن روزهای پاکبازی و جانبازی و دلبازی با تو و خدایمان بگویم برایتان مولای من؟!

اگر گذر زمان بدینجا می رسید کدام آفتابگردان در پی خورشید عاشقانه در دل سوختن می شتافت!؟

اگر قرار بر این همه بی رحمی و بی عدالتی بود کدام شقایق تا همیشه داغی سیاه را بر دلش مخفی می نمود و در خفای شب های بی کسی گریه هایش تا عرش پر می کشید؟!         

دلم می گیرد آقا جان! از اینکه زمانی چه پاک و ساده و صمیمی لبیک گفتند و حالا چه وحشیانه لبیک می گیرند! می ترسم تو هم بیایی و حالا ساده باشند و روزها بعد تیزتر از خنجرهای بی رحم زمانه... اصلا از خودم هم هراس دارم...نکند بلغزم! نکند آنی نباشم که شما بخواهی و به راستی که نیستم...

آب که بر جوی می ریزد را دیده ای؟ دیگر باز نمی گردد... اینجا انسانیت بر جوی زمانه ریخته است و دیگر امیدی بر بازگشتش نمانده...این روزها هر چه بر انسان و آدم و اصلش فکر می کنم کمتر می رسم...و نکند به صفر برسیم که سکون، گاه از صد رخوت بی سرانجام،بدتر است...

در این روزها بگذار حتی بر درست آمدنت و درست ماندنمان بیشتر تفکر کنیم...

نکند آنانی نباشیم که تو می خواهی...

اَللهــمَّ َعَجِّــلْ لِوَلیِـــکَ الْفَـــرَج