ناگهان چقدر زود دیر می شود...

چقدر دیر فهمیدم...

دوباره

تمام فاصله هایم با تو

به قدر من و ستاره ها گشته

ستاره ها را می بینم

 کاش

تو نیز ستاره بودی...

بعد از ماه ها تصمیم گرفتم برم باشگاه به فرزانه سر بزنم.وقتی از پله ها رفتم پایین تمام روزهای خوش باشگاه جلوی چشمام زنده شد...صدای مریم و تمام بچه ها...زینب کوچولویی که هنوز آخرین بغضش روی شونه هام مونده... می خواستم به فرزانه بگم بریم با هم مریمو ببینیم! که گفت مریم رفته...

من

افتادم

فرزانه شکه شده بود

گفتم کی رفته؟

گفت جمعه 7 بهمن! گفته دیگه نمیاد...

نمی دونم تا کی تو حال خودم بودم... بعد از این همه فشار عصبی این چند روزه این آخرین تیری بود که به تنها قدرت ایستادنم زده شده بود... حالا خیلی راحت جلوی فرزانه و خانم صادقی افتادم...

باورم نمی شد.مریم... کسی که از عید تا حالا اینجا بود و هر بار هرچی وعده می ذاشتیم نمیشد و نمی تونست که بیاد و ببینمش! چه روزایی که من وقتی میرفتم محل زندگیشون یه چرخی جلوی کوچه و خونه ی مامانش می زدم و گاهی با تمام وجودم حس می کردم الان خونه ست...مثل همین حس این چند وقته ی من! چند وقتی بود رفته بودم دوباره سراغ همون دفتر قدیمیم که پر از نامه های هیچ وقت نخونده برای اون بود...چقدر دلم می خواست واسه مشهد زنگ بزنم ازش خدافظی کنم ولی آخرین بار که صداشو شنیده بودم واسه رفتن کیش بود که باهاش تماس گرفته بودم.یعنی تابستون... همش می گفتم فردا فردا فردا... آخرشم فردایی اومد که خیلی دیرشده بود...

چقدر توی مشهد دلم می خواست بهش بگم به یاد تو و شفای مامانت هستم هنوز... اما باز هم گفتم بذار وقتی اومدم میرم سراغش... هنوز سوغاتیای سفر عیدم براش توی کمدمه... هنوز کادوی تولدش دست نخورده توی کمدمه...

به تاریخ آخرین اس ام اسم بهش نگاه کردم... درست تاریخ دو روز بعد از رفتنش.یعنی همون موقع هایی که آخرین بار بوده گوشیش و خط ایرانیش روشن بوده...

سهل انگاری کردم و نمی دونم چرا دلم قرص شده بود که اینجا می مونه و همش می گفتم فردا بهش زنگ می زنم که دیگه برم ببینمش ولی اونقدر فردا فردا کردم که حالا یه هفته س رفته و ....

قبل مشهدم حتی رفتم سراغ تموم اون نامه ها و آخرین نامه ای که به نشونه ی خدافظی با اون عروسک خوشگل بهش دادم...

کاش

کاش

کاش

بهش زنگ زده بودم...

فرزانه رو چند لحظه توی خیابون دیده و صبحش رفتن فرودگاه امام خمینی که برن... اونوقت...

دلم می سوزه

من سهل انگاری کردم ولی لااقل ایمیل هام و اس ام اس هام هر چند بی جواب ولی ترک نمیشد!

اون چی؟!

به قدر یه خداحافظ

به قدر یه لحظه دیدنش

به قدر...

به قدر تولد و جشن خداحافظی که بی خبر براش توی باشگاه گرفتم

به قدر تموم چیزایی که فقط من و اون می دونستیم

به قدر دوستی..

به قدر دوستی

به قدر دوستی

ارزش خداحافظی نداشتم؟؟؟

اینجا و رگبار آرامشم درست یه روز بعد از رفتن مریم ساخته شد...

نمی دونم چرا امشب به اینجا حس خوبی ندارم

حس می کنم منو از خیلی چیزا جدا کرده... اینجا دوستای خیلی خوبی دارم و اتفاقات خیلی خیلی زیادی ولی خاطرات تو دنیای واقعی بیشتر موندگارن تا اینجا...

امشب وقتی رفتم باشگاه گفتم بعد از یک سال و نیم همه چی یادم رفته ولی وقتی فرزانه حرف میزد من فقط باشگاهو نگاه میکردم و میدیدم از تیکه به تیکه ش خاطره دارم... با این که تعمیرش کرده بودن و خیلی فرق کرده بود اما انگار خاطراتش تعمیر نشده مونده بودن...

حال خوبی ندارم...

فقط آخرین لحظه مدام جلوی چشمامه...مریم حتی فامیلاشون رو رها کرد و اومد توی کوچه و تا کی دل نمی کند و دل نمی کندم... انگار می دونستیم دیدارمون فراتر از 6 ماه میشه....خدایا به قیامتش نکنی!!!

دلم براش خیلی تنگ شده... خیلــــی.... 

به فرزانه گفته حداقل تا یک سال دیگه که برنمیگردن! تازه حسام می خواد بره آمریکا و موندگار بشه...

خدایا امتحانات داره خیلی سخت می شه ها

فکر نمی کنی ممکنه از پا دربیام؟

خدایا امروز افتادما...