بهــــانه

چونان کودکی کلافه گرداگرد خود می گشتم...

بهانه هایم از جنس بهانه بود! و بهانه که باشد تو می دانی که دلیل، به انتهای دره ی بی معنایی ها سرازیر می شود... بهانه هایی از جنس همان لحظه هایی که گلویت غرق سنگین ترین صاعقه های سکوت است و ابر چشمانت نیمه جان و بی حس تر از همیشه برای باریدن و دلت غرق همین بهانه هاست...

این لحظه ها معنای لجاجت را خوب می فهمی.به سرسختی واژه ی تُخس ایمان می آوری و می بینی که یکدنگی ها خیلی هم عجیب نیست! دلت سنگی می شود در شیشه ی بلورین دلی مشتاق، و زبانت به خشم دریا ماند در هنگام طوفانی سهمگینو، دستانت تیغی می شود بر ساقه ی نازک شمشاد شکوفایی...

و غرق تر از قبل در ازدحام انبوه امواج بهانه های تازه دست و پا می زنی...

غرق بهانه بودم

بهانه ی آفتابو گرمترین نوازش لحظه های راز

بهانه ی بـارانو سمــفونی خوش آهنگ بابـــونه های طنّاز

بهانه ی سبزترین سرای سجده های نورو قدقامت موج و عشق و نماز

بهانه ی کوثرین حوض هستی و التیام داغ دل بانویی از جنس آلالـه های ناز

بهانه ی دمی آرمیدن در آغـــوش آرامشی ازلی از ازدحام روزگار پر از نشیب و فـــراز

بهانه ی سپردن جسم و جان و روح و روان و حضور و جواز

جواز ِحضور و شهود و ناز یار و شکوه نیاز و جلال و دف و ساز

و جواز شتافتن تا تو معبـــودم!

شتافتن تا تویی که می دانی تمام بهانه هایم به لَختی آغوش باز تو تمام می شود و گُداز دل رعشه های بی قرارم پَروبال پروانه ی عشق و مستی را به آتش نمی کشد دیگر!

مهربان معبود بی همتایم!

لای کدام یاس خوشرنگ ارغوانی رنگ پنهان شده ای؟

در پس کدام آبشار طلایی رنگ جاری گشته ای؟

و درون امن کدام غنچه های محمدی به لبخند آفتاب زمزمه ی عشق گشوده ای؟

که نمی یابم تو را میان بحبوحه های فصل دلدادگی های جوانه زده از سر شعر و شعور

تا کجا بشتابم پروردگارم؟

تا کجا به آن روزهای من و تو و بی بهانگی ها بشتابم که تمام شود این بُغض...تمام شود این همه اشک بی دلیل....تمام شود این بهانه های گاه و بی گاه بی علت و پُر از علت های بی چون و چرا!!!

چقدر پُرم از تویی که دوری از من این روزها پروردگارم...

و شاید برعکس!

دورم

آنقدر که بودنت رویایی شده سراسر بغض و اندوه و اشک و بهانه ...

به کدام سرا بگریزم معبودم... !

رگبار1:یه بغض عجیبی دارم این روزا...
مث یه بچه ی بهونه گیر شدم که هیچ چی آرومش نمی کنه!


رگبار2: بالاخره داداشی مقداد هم حاجی شد.
وقتی داشت وصف اولین دیدار کعبه رو واسم می گفت تموم اون لحظه های خوش سال ها پیش جلوی چشمام میومدو دلم می خواست پر میزدم تا اون لحظه ها
دوباره به همگی سلام رسوندو به یاد همه بود
چقدر جالبه اولین دیدار کعبه ی خدا یه حس مشترک داره و یه حال و هوای کاملا بی وصف...