امـروز به رضـایت گذشتـم...

* یَختَصُّ بِرَحمَتِهِ مَن یَشَآءُ وَاللَّهُ ذُو الفَضلِ العَظیمِ *

هر کس را بخواهد مشمول رحمت خویش می گرداند

و خدا دارنده ی بخشش و بخشایش بیکران است...

*74 آل عمران*

نمی دونم از کجا بگم...!

اینجا برای من فقط رگبار آرامش نبود...اونقدر زندگی رو تجربه کردم که این دو سال به اندازه ی همه ی سال هایی که داشتم بزرگـــــ شدم! عشق خدا رو چشیدم...از آسمون به زمین رسیدمو از زمین به عرش! لحظه به لحظه ی این دو سالمو نوشتم و نفس کشیدم....دوست داشتن رو و عشق رو کنار رگبارآرامشم مزمزه کردم... و همش با حضور اویی بود که تا همیشه به ذکر و یادش تطمئن القلوبم حتمی و ممکنه...

جز صداقت و یکرنگی نه بلد بودم نه یادم داده بود خدای مهربونم...جز عشقی خالص و پاک و بی ریا و حسی که ذره ذره روی این صفحه های سپید چکید چیزی در دلم قرار نداده بود و یاد گرفتم اونجا که عاشق خدا باشی  و تمام زندگیتو و مهم تر از همه دلتو بسپری بهش اونوقته که آرامشت ابدی می شه با تمام ناآرامی های طوفانی که در راهه باز هم سر پا می مونی!

بتاب و بسوزان به مِهر؛ هویدای تمام اتفاقاتیه که منو تا مقدس ترین خلسه ها کشوند و درست در اوج حسی که بی اندازه پاک بود و زلال، خدا گفت که نه! و اونقدر فرو ریختم که نه تنها روحم بلکه جسمم هم به اطاعت از امر یگانه ی محبوبم ذوب شد...

بارها خواهش کردم...بارها کتابشو خوندمو بارها گریه کردم...بارها تا خود صبح بیدار موندم و همپای ماه و ستاره ها و شاخ و برگ های درختای باغچه حمد و ثنای معبودم رو به جا آوردم و خواستم که راضی بشه و پاک ترین حس قلبیم برای همیشه بمونه و رگبارآرامشم...

راحت بگم...این روزها و این سه ماه بیشتر از همیشه خدا خدا خدا کردم...

اما یادم رفته بود که شاید امتحانم بر صبر و استقامته و برآورده نشدن دعاهام...

به پاس به بار نشستن تمام دعاهام و ناله هامو اشکایی که ریختم قرآنش رو باز کردم برای تسلیم شدن به درگاه کبریاییشو عجیب خسته بودم...خسته از تمام مقاومتی که روح و جانو از پاهای من گرفته بود...و سردرد هایی که این روزا عجیب شدید شدیده...اونقدر که تاب و توانی نمیذاره برای لحظه ای آروم نشستن...

و شد این آیه

* یَختَصُّ بِرَحمَتِهِ مَن یَشَآءُ وَاللَّهُ ذُو الفَضلِ العَظیمِ *

حکمت رفتن من چی بوده رو نمی دونم! ولی تسلیم شدن به آغوش امن بینهایتش یه رحمت ویژه ست که شاید الان و در ظاهر تموم وجود منو غرق اشک و آه و ناله کرده ولی با تمام وجودم به سخنش احترام می ذارم و راضی.. با رضایت کامل و به دستور معبودم می رم

تا روزی که با رضایت کامل خودش دوباره به رگبار آرامش برگردم...

قشنگ ترین هدیه ای که خدا توی زندگیم بهم داد خورشیدی بود که در مقدس ترین خلسه ها تابید و تابید و تابید تا جایی که احضار شد و حالا باید دو دستی به خدا تقدیمش کنم... یک دفعه خدا عزیزترین هامو ازم گرفت...رگبار آرامشم، بانوی آرامشم؛ دلی که روزها پیش دریا بود و  خورشیدی که تا ابد دوستش دارم...

با تمام اعتقادی که داشتم حافظمو برداشتم و نیت کردم...فالی که اومد منو در جا میخکوب کرد! چرا که حافظ هم گفته بود از دولت قرآن پیروی کن... میون این همه غزل !!!

دولــت قــرآن

سالهـــا پیــروی مذهــب رنـدان کردم

تا به فتوای خرد حرص به زندان کردم

من بسر منـزل عنقا نه بخود بــردم راه 

قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم

سایه ای بر دل ریشم فکن ای گنج روان

که من این خانه بسودای تو ویران کردم

 توبه کردم که نبوسم لب ساقیّ و کنون

میگزم لب که چرا گوش به نادان کردم

 در خلاف آمـد عـادت بطلب کام که مـن

کسب جمعیّت از آن زلف پریشان کردم

نقش مستوری و مستی نه بدست من و توست 

آنـچــه سلـطـــان ازل گـفــت بـکُــن آن کـــــردم

دارم از لطف ازل جنّت فردوس طمع

گــرچه دربانی میــخانه فـراوان کردم

این که پیرانه سرم صحبت یوسف بنواخت

اجــر صبــریست که در کلبه ی احزان کردم

صبح خیــزی و سلامت طلبی چون حافظ

هــر چه کـردم همــه از دولت قرآن کردم

گر به دیوان غزل صدرنشینم چه عجب!

سالهــا بنــدگی صـــاحب دیـوان کـــردم

مثل تمام لحظه هایی که اینجا ثبت شد و فقط اونایی فهمیدن که عمیق خوندن، دلیل بستن و پس دادنش به خدای مهربونم رو هم براتون گفتم که بدونید الکی نیست! طرفم خداست... خدایی که حاضرم دنیام نباشه و اون باشه...خدایی که خودش می دونه حاضرم حتی از عزیزترینم روی زمین بگذرم به خاطر اون...

حس ابراهیم(ع) رو دارم این روزا که از اسماعیلش گذشت...از دلبستگی هاش گذشت و همه چی رو رها کرد جز معبود... و نگفت که چرا !

شاید منم تا به الان اشتباه کردم که گفتم چرا و مقابله می کردم. شاید باید که بگذرم و به بودن خدای مهربونم ایمان و اعتقاد کامل داشته باشم و تسلیم فرمانش بشم

و گذشتــم...

امـروز به رضـایت گذشتــم...

برام دعا کنین...

دعا کنین که روزی دوباره رگبارم بهم برگرده و اجازه ی نوشتن اینجا رو داشته باشم...

دعا کنین برای خورشیدم...برای آرامشش...برای خوشبختیش...برای درخشش دوباره ش

وقتی آروم تر شدم به خونه هاتون سر می زنم...

همتون رو به خدایی می سپارم که تموم زندگیمو بهش سپردم...

شاد و آروم باشید و حلالم کنید 

در پناه حق