در تمنای حضورت دل ِمن غرق ِدعاست

می خواهم بگویم

می خواهم اینجا بنشینم و آرام ِآرام ، برای تو بگویم

می خواهم حالا بگویم که چقدر دوست داشتنت زیباست و من مست ِشراب ناب احساس توام...

می خواهم بزنم به تمام پیاله ها به سلامتیه عشق... به سلامتیه عظمت عشق و به سلامتیه داشتن ِتو...

و دلم در تمنّایی عجیب! و امید و شکیب، غرق ِدعاست...

چقدر غرقم من این روزها در تو

در بودن حسی به رنگ و بوی آفاق هفت رنگ ِ آسمان و طراوت و نشاط باران و لطافت گلبرگ های گل های سرخ پُر از شبنم و شمیم و شراره

رازقی های سپید و زنبق های زرد و شمعدانی های سرخ و صورتی و تک گل سرخ زیبای رز باغچه این روزها از تمام عاشقانه های ناگفته ام برای تو خبردارند...

حالم خوب می شود آنگاه که برای تو می نویسم و برای تو می خوانم و برای تو می سرایم

حالم خوب می شود آنگاه که بودنت برایم تجسّم تمام روزهای خوش آینده می شود و در کنار تو ثانیه ها را به دست رویا می سپارم تا همه بدانند آنگاه که نفس به نفس ِ نفست شوی چقدر چقدر چقدر زندگی زیباتر از همیشه می شود...

چقدر گاهی می شود روی زمین ِخدا زیبا زیست و زیبا نفس کشید و زیبا خندید...

چقدر گاهی می شود نفس عمیقی کشید حتی اگر هوا در غباری محض فرورفته باشد... هوای دلت که صاف باشد و زلال و زیبا، می شود در سایه سار عشقی مقدس، جان ِ ثانیه ها را در کالبد تقدیر ریخت و گفت من به قدر تمام این لحظه های عاشقانه زندگی کرده ام و خندیده ام و نفس کشیده ام...

و تو

گل سرخ!

گل سرخی که با تمام گل های سرخ هستی برای من فرق دارد و میان آلاله های سرزمین دلدادگی، طنّازی می کند

تو زیبانگار دشت سرخ شقایق هایی

تو شب ها ماه می شوی و روزها خورشید

تو در دل تمام ستاره ها می درخشی

تو لبخند تمام بنفشه های عید می شوی

تو جنب و جوش تمام ماهی های سرخ دریای بی کران خدا می شوی

تو در دل ِ ابرها می تپی و نم نم ِ باران می شوی

تو پاک ترین هوای سبز درختان تو بر توی اشتیاق می شوی

تو لحظه ها را همه عشق می شوی

همه زندگی می شوی

همه جان و همه جهان ِ من می شوی

و من

مست!

مست ِ مستِ مست ِ تو می شوم

و من آن دلداده ای که دلش امن ترین جای دنیا عاشقی می کند

و من آن ترانه ای که در بطن زندگی در جان تو سروده می شود، جاری می شود، خوانده می شود

و من آن جنون شیداشده ای که پا به پای حضور اقاقی نشان تو پروانه می شود

و من آن عاشقی که تو را همه شوق می شود

همه شعف می شود

همه نور و شور و سرور می شود

و ما

یعنی من و تو

با تمام رازهای دو نفره مان

با تمام لحظه های دو نفره مان

با تمام عاشقانگی های دو نفره مان

ماه و خورشید می شویم

دریا و آسمان می شویم

شب و روز می شویم

و در هم متجلّی عشق می شویم

انعکاس دوستی می شویم

مات و مبهوت معبود می شویم

دوستت دارم

دوستم داری

و همین برای زنده بودنمان کافی است...

داریوش می گه:

تو با دلتنگیای من

تو با این جاده همدستی

تظاهر کن ازم دوری

تظاهر می کنم هستی...