حکایت یک شب تا صبح!

تک و تنها در جاده های پیچ در پیچ جنوب غرب حرکت می کردم، جاده پر از جسد شد! جسد آدم هایی که یکی سرش زیر موتور بود و دیگری بدنش زیر ماشین و آن یکی خونین افتاده بر جاده و یکی دیگر کنارش و ماشین کوچک می شد و لا به لای جسد ها و در جاده های خاکی قرمز شده حرکت می کردم! و دلم پر از هراس!!!

یادم آمد کمی قبل که خانه بودم مادرم گفت سقف دارد می ریزد! و ریخت...اتاق من... اتاق برادرم و اتاق خودشان.... زلزله داشت می آمد!

گردنه های جنوب هم زلزله آمده بود؟!

کمی آنطرف تر دشتی بود سراسر دریا... آری! دشت سراسر دریا!! تمام خانه و حیاط را همه مواج کردیم و همه آبی و آنقدر نرم بود که می شد در این آبی یک دست با پولک های درخشان شنا کنی... آرام شده بودم... دسته ی زنجیرزنان حسین به خانه مان میهمان بودند و همه جا آرام شده بود... سقفمان هم نریخت!

در جاده بودم

و کسی مرا برداشت و از آن جاده ی سراسر جسد و خونین و ترسناک نجات داد و گذاشت میان دریایی آبی!!

همان دشتی که در حیاط خانه ای بزرگ مادرم درست کرده بود... با تور و حریر و پَر و ابریشم و پنبه! و دریا بود... و من غرق... و صدای سینه زنان حسین(ع) می آمد...

وارد اتاق پدربزرگم شدم! دیدمش و سلام کردم و همه مرا چنان نگاه کردند که دیوانه ترین آدم روی زمینم انگار!! بازگشتم و دیدم جایش خالی ست!!! آن طرف اتاق اما در جایگاه همیشگی اش زیر کرسی مرا صدا زد...

باران می آید... بخند...

و من خندیدم... و او زنده بود... کنار اتاقش نشسته بود و باز همان شوخی های همیشگی و من خاص ترین نوه ی او بودم...

زنده بود و می خندید و می گفت که بخندم و باران می آید و دلم چقدر برایش تنگ شده بود پس از شش سال ندیدنش...

چشمانم را باز کردم... صدایی به پنجره ام می خورد

نیمه شب باران می آمد

باران!!

و چقدر خوب که تمام آن کابوس ها تمام شده بود...

و زلزله قطع شد

و آوارش بر روی زندگی نریخت

و من جسد نشدم

و روی جسدی نرفتم

و کسی مرا محافظ تمام آن همه خون و ناپاکی بود...

چقدر خوب که در آبی محضی شنا کردم

و یادم هست برای کسی و کسانی دعا می کردم

چقدر خوب که هنوز خواب پدربزرگ و مادربزرگم را می بینم

چقدر خوب که می خندید

که بشارت باران داد

که باران آمد

و حالا باران می بارد و من به قولم عمل می کنم

و از خواب دیشبم می نویسم ...

رگبار1: دیشب قرار گذاشتم هر خوابی که دیدم رو بنویسم! هر خوابی!!

اونایی که یادم بود رو نوشتم

برای خودم الان که فکر می کنم قابل مفهومه ولی اونی که می خواستم رو ندیدم!

رگبار2: شاید لحظه هایی که درون آبی محض پُر پولکی بودم اینگونه لبخند می زدم

رگبار3: کجای قصه خوابیدی که من این گوشه بیدارم؟...

بعد نوشت:

رسیدن از یک کابوس وحشتناک به یک رویای شیرین...

و آمدنی در لا به لای قطره های باران

از جنس باران

به رنگ و بوی باران...

رویایی بارانی..

خداوندا

شکر و سپاس ِ تمام بازی های زیبایت... نمی دانستم حتی که قرار است چه خوابی ببینم و گفتم که می نویسم! و تا اینجای بازی را چه زیبا در شبی تا صبح برایم نمایاندی...

به حق خداوندی ات... رویای بارانی مرا به حقیقت و واقعیت تبدیل کن

آمین