دورترین دوری که می شود دید...

به نام تو...

اینجا همان جایی ست که بستر زایش پروانه ها شد

همان جایی که واژه ها بارور شدند... جوانه زدند و به گل نشستند...

اینجا همان جایی ست که همیشه همین بوده.... بهار و تابستان و پاییز و زمستان تنها تن پوشی می شوند بر بیرون این پنجره ها... شاخه ای شکوفه می زند، سبز می شود، گل می دهد، میوه می دهد، زرد می شود، می ریزد، می خوابد و دوباره شکوفه می زند،....

اینجا تنها مخزن دل می شود... چشمه ی روان واژه های جوشیده از دل...

اینجا تنها پناهی می شود برای مرور در لحظه ی تمام سال هایی که هر روز بر روز قبل ورق می خورد

اینجا همان جایی ست که...

نه!

بگذار گذشته در گذشته ها بماند... برود لابه لای بایگانی ِ آلالگی نفس ها...

حالا رسیده ام به همان نگاه!...

هر آنچه او بخواهد همان می شود...

تنها نگاه می کنم و بر خط سبز ِ غلتیدن شنبم روی گلبرگ های بهاری گام می نهم... جای بدی نمی روند... چرا که خدا برایشان مقدر داشته...

این روزها تنها ساکتم.... سکوتی که تمام، نگاه می شود به آسمان و این و آن و گل و سبزه و ماهی های پر جنب و جوش سر سفره ی هفت سین...

سکوتی که لبخند می شود برای تمام میهمانی های عید...

و تنها به امید فردایی بهتر، امروز را برای همیشه به دست دیروز می سپارد و به پیش می رود...

دلم گنجایش خاطره ها را ندارد...

همان بهتر که تمامشان جایی میان روزهای زندگی خوابیده اند و گهگاهی تلنگری به گوشه ی هر روز می خورد و خاطره ای بیدار می شود و کمی می رقصد و خوبی و بدی اش را به رُخ این روزهایم می کشد و دوباره می رود که سر جای خودش آرام و آسوده بخوابد...

نگاهم به دورها شده...

به دورترین دوری که می شود دید...

دیگر این روزها را هم دوست ندارم... انگار در دورهای دور اتفاقی در شُرُف ِ افتادن است... انگار باید بروم و بدوم و بگیرمش تا آنجا که باید، بیفتد...

دورهای دور این روزها عجیب مرا به آغوش باز خود می خواند... این نزدیکی ها خبری نیست... در امنیت حضور بهار و شکوفه ها و قهر ِ باران، زندگی در رگ های زمین می تپد... اما آن دورتر ها، کسی یا چیزی دارد مرا هر لحظه می خواند... می سراید و صدا می زند که بیا...

آن دورها نمی دانم کجاست و چیست و کیست! اما صدایش در فضای ساکت ثانیه ها به انعکاسی آهنگین نشسته و چشمان مرا با خود به دورترین دوری که می شود می برد... می برد... می برد..

آن دورترین دوری که می شود دید دارد مرا از پا در می آورد... در می آورد... در می آورد...

حق ِشادی ِ زمان ِ ما نبود که لا به لای چنگال ِ سکوت، تنها نگاه شود و بس...

حق ِ جنب و جوش ِ سرخ ماهی های عید نبود که آرام گوشه ای در لاک بی لاکیه خود تا آنجا که می توانند فرو روند و بس...

حق ِ رنگین کمان ِ بنفشه ها نبود که در التماس ِ نگاهشان، تنها لبخندی زد و بی هوا به دست باد سپردشان و در ژرفای بی همنفسی ها گم شد و بس...

حق ِ مهتابی شب های پُر پولک ِ ماه نبود که در ظلمت خودخواهی آدم ها فنا شود و در ملحفه ای از بغض پیچیده شود و بس...

حق هیچ کدامشان نبود و حق تمامشان بود...

حق اما بود و نبود نیست...

حق با حق بود و هر آنچه جز او بود دیگر نبود و بس...