بوی بهبـــود ز اوضــاع جهان می شنوم

هواللطیف...

تونل های پی در پی... قطاری طویل بود و کثیف... تنها می دویدم و نمیرسیدم... به ته ِ قطار نمی رسیدم و راهرویی کنارمان حرکت کرد و زنی گفت که برو... گم شده بودم اما... می ترسیدم...می ترسیدم و خدا را شکر که میان آن همه گمگشتگی چشمانم به یک باره باز شد... تنها به دنبال گوشی ام می گشتم و یافتمش... همین چند ساعت خواب پُر کابوسم را خدا را شکر که دعای تو تمام کرده بود... و حالا نیمه های شب بود و تو هم بیدار...

آسوده به خواب رفتیم و

پیاده می رفتم... کجا بود را نمی دانم... راستش را بخواهی می دانم... پیاده داشتم که می رفتم و در دل کوه ها از تمام روستاها و ده ها و چادرها می گذشتم آن همه پای پیاده!!

خسته اما پُر امید... آخر راه راه ِ دیار ِ تو بود...

کسی آمد و شناختمش... کسی دیگر با او و بحث ِ داغ همیشه...

داشتم که برمی گشتم و چشمانم باز شد...

و دوباره صدای تو تمام ِ خستگی خوابم را برد... حالا صبح شده بود و کسی اینجا نبود... و چقدر خوب که تو بودی دنیای من...

در فکر سفر بودم... ظرف می شستم... غذا می پختم و کیکی که به من چشمک می زد خوردمش... باید که آن پرتقال نارنجی برایم دست تکان می داد و بشقابی با گل های بلوطی که زیبا بود و این همه سال با ما زندگی کرده بود... درست از روز عروسی مادرم...

باید که می شستمش و فکرم اما در سفر بود... و شکست... بشقابی با گل های بلوطی شکست و از بالای جا ظرفی پرت شد و تکه شد و خدا خواست که تکه هایش در چشمانم نرود...

چینی های خارجی هزار تکه می شوند...

قضا بلایمان بود... خدا راشکر...

باید که تلفن گوشه ای مرا بخواند و بروم و ندای حافظ را بگیرم و نیتم اما...

و بخواند که

در نمــازم خــــم ابروی تو با یاد آمد            

حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار   

کان تحمّـــل که تو دیدی همــه بر بـاد آمد

باده صافی شد و مرغان چمن مست شدند

موســــــم عــاشــقی و کار به بنیـــــاد آمد

بوی بهبـــود ز اوضــاع جهان می شنوم

شـــادی آورد گــل و باد صبــــا شــاد آمد

ای عروس هنر از بخت شکایت منما

حجـله ی حُسن بیارای که داماد آمد

دلفریـــبان نبــاتی همه زیور بستند

دلبر ماست که با حُسن خداداد آمد

زیر بارند درختــــان که تعــــلّق دارند

ای خوشا سرو که از بار غم آزاد آمد

مطرب از گفته ی حافظ غزلی نغز بخوان

تـــا بگویم که ز عهــد طـــــــــرَبم یاد آمد

فهمیده بودمش اما تعبیرش را که خواند گویی جان و جهانی دیگر از آن من شده باشد... همانجا خواستم که سجده ی شکر روم... سجده ی شکر...

باید که با ذوق و شوقی بی مانند همان طور می ایستادم و برای اویی که در خوابم صدایش را شنیده بودم تفال می زدم...

من ترک عشق شاهد و ساغر نمی کنم

صــــدبار تــوبه کــــردم و دیگــــر نمی کنم

باغ بهشت و سایه ی طوبی و قصر حور

با خـــاک کوی دوســت برابـــر نمی کنم

تلقین و درس اهل نظر یک اشارتست

گفتــــم کنــــایتیّ و مــکـــرّر نمی کنم

هرگـــز نمی شود ز سر خود خبر مرا

تا در میان میکــــده سر بر نمی کنم

ناصح بطعن گفت که رو ترک عشق کن

محتـــاج جنـــگ نیست برادر نمی کنم

این تقــویم تمام که با شــاهدان شهر

ناز و کرشمــه بر ســـر منـبر نمی کنم

حافظ جنـــاب پیر مغان جای دولتست

من ترک خــاک بوی این در نمی کنم...

تعبیرش اما نشد که شنیده شود... باز هم فهمیده بودمش و خدا در همه حال کنارم بود...

انگار که کسی لب جوی دلم نشسته بود و یک کوه رخت می شست و من تنها شاهد چنگ زدنش بودم و بس...

نه می شود که وصف نمود و نه می توانم...

باید که ثبت می شد... باید که به خدایم و به سرنوشتی که برایم رقم زده ایمان داشته باشم... باید که لحظه به لحظه بودنش را شکر گویم و سپاس...

و عجیب است... حالا که چند ساعتی از آن همه واقعه ی خوش می گذرد دلم خوش تر است اما از حالا راهی سفری شده به وسعت بی نهایت...

از زمین که گذشته بود... از زمان همه گذشته و دارد به عهد خود وفا می کند... به عهدی که همین چند شب پیش با خدایش بست و باید که الوعده وفا کند...

با تمام وجود ایمان آورده ام که:

*لا حول و لا قوة إلا بالله*