شباهنگ شوق

هواللطیف...

شب باشد و ماه نباشد! و تو در لا به لای تمام درختان و میوه ها و نورهای رنگارنگ و کوه های آن دورها دنبال ماه می گردی...

شب باشد و صدای فواره ی حوض زیبای دو قوی سپید باشد و نرده هایی با انحنای پیچ در پیچ خوش فرم خوش رنگی که حکایت از پیچش زندگی دارند و هرچه پر پیچ تر خوش نقش تر...

چقدر اما رفتن سخت...

شب باشد و یک عالمه آدم باشند و هوای خوش باشد و آن همه درخت سبز بهاری باشند و تو نباشی...

شب باشد و در جستجوی ستاره ی چشمک زن خودت باشی و ستاره های زیبای زمستانی نباشند و تو در انتظار...

شب باشد و تنهای تنها به سکوتی امن و سرمه ای و آرام پناه برده باشی و به معجزه ی داشتنش بیندیشی و قاصد نامه بری را بخوانی و پیغام دهی که تو معجزه ی منی... تا برود و برسد به دست یار...

شب باشد و تو شاکر باشی... راضی ایستاده باشی و پر از نگاه... پر از عهدی دوباره از تمام درختان و برگ هایی که قول داده اند سبز بمانند تا روز سرآمدن انتظار...

شب باشد و مرتفع ترین جای باغ را بیابی که همان پشت بام است... خلوت... آرام... بی آدم... پر از خدا...

شب باشد و یک آسمان مشکی ته سرمه ای و قبله که آخرش می رسد به خانه ی خدا...

ناگهان چیزی شبیه شوق... شبیه خواستن... شبیه پَر زدن و رهایی...

ناگهان حسی عمیق... عجیب و خواستنی...

ناگهان نمی فهمی مشتاقی یا محتاج! فقط می خواهی که آن روز مبادا خیلی زود برسد...

آن روزهایی که با دل و دیده و زبان روزه بار دیگر از عظمت بی وصف خانه اش به لرزه سر بر خاکش می سایی و تمام وجودت همه سجده می شود در سرور ِ سریرش...

شب باشد و از تمام چشم ها فرارکرده باشی و رسیده باشی به جای امنی و رو به قبله بایستی و تمام وجودت مملو از شوق شود...

شوقی که اعتراف می کنم تا آن لحظه نیامده بود...

و آنگاه که حتی تصور آمدنش را نداری به یکباره می آید...

دارم لحظه شماری می کنم

روزشماری

که بیاید و در شباهنگ شوقی که مرا به تو می خواند غرق دیدار شوم معبودم...

شب باشد و خواب بر چشمانم حرام شده باشند و تمام وجودم پر از حرف باشد و تا همینجا بگویم و با شوقی که بر دلم تابیده به خوابی آرام روم و تمام...

...

+ زمان! همیشه کار خودشو می کنه

خیلی چیزا پاک می شن... ولی فراموش نه!

یه چیزایی حتی هیچ وقت پاکم نمی شن...