روی جاده ی ابریشم شعر *

هواللطیف...

درست آن هنگام که خسته تر از همیشه میان درختان سر به فلک کشیده ی کوچه و خیابان های سرسبز این سرا خودت را سلّانه سلّانه به خانه می کشانی و تا تخت آبی و ارغوانی ات بی اختیار کشیده می شوی و دلت از زمین و زمانه عجیب گرفته...

درست آن لحظه ها که مثل همیشه ی سر به هوایی هایت میان کوچه های گرم و خلوت بعدازظهر راه می روی و خدا هم صحبت توست...

درست آن وقت ها که فکر به رفتگان و گذشت هر روز و سردی خاک و نبودنشان تنت را مثل همیشه می لرزاند که تا چند ماه پیش یکی دو طبقه بالاتر، هم نفس تو بودند...

درست آن موقعی که میان کوچه های خلوت ظهر درمانده می شوی و به آسمان نگاه می کنی و خدا را خطاب قرار می دهی که عجب قفس بی در رویی ست دنیایت...!!!!

و آدم ها را ذره ذره می نگری که چنان در زندگی بر روی زمین غرق شده اند و از ته دلت یک آآآه بلند می کشی...

بهتر است بگویم درست آن وقت که از زندگی بُریده باشی... در قفس دنیایی که معلوم نیست قعر کدام دره ی دور افتاده ی کهکشان هاست، به نفس نفس افتاده باشی

درست وقتی که پس از تمام این افکار آزار دهنده به تخت آبی و ارغوانی ات پناه می بری و با تمام وجود خستگی رگ به رگ بدنت را حس می کنی...

همان شوق عجیب تو را به روز مبادایی سوق می دهد که کمتر از چهل روز دیگر می رسد و تو از امروز روزها را یکی یکی بی وقفه می شماری که به روز مبادا برسی...

همان شوق عجیب تو را آرام می کند...

چرا که قرار است آنجا که رسیدی تمام حرف هایت را ببری...

میان رویایی که چند هفته ای تا تحققش نمانده، بسته ی هدیه ی ارزشمند از سهبای نازنین به دستت می رسد و چنان به وجد می آیی که خستگی از تن نحیفت بیرون می رود

بسته ای که حاصل دوم شدنم در مسابقه ی عکسباران فروردین ماه همین امسال بود...

بسته ای که با تمام وجود می خواستم یکی از اشعار کتاب استاد قهرمان باشد...

و وقتی گشودم آبی سرای روی جاده ی ابریشم شعر چه زیبا در سر سرای آبی نشانم دلبری می نمود...

سپاس سهبای نازنینم

نرگس خوشبوی سایه سار زندگی

سپاس برای محشرترین هدیه ای که می شد فرستاد و سپاس...

شوق و ذوق مرا از صدایم خواندید...

کاش می شد از چشمانم نیز می خواندید و...

سپاس برای تمام چهل ها... چهل جمعه ی انتظار باشد یا چهل روایت جوانمردی...

سپاس بانوی مهربانی های زلال...

کاش که می شد استاد محمد قهرمان تنها برای من عکس نبودند...

کاش می شد که مهربانی کلامشان در جواب دادن به نظراتمان را از نزدیک لمس نمود...

اما حیف...

مادربزرگم راست می گفت

خداوند گلچین است ...

گلچین...

روحش شاد و یادش در دل های مشتاقانش جاویدان...

باورتان می شود یا نه؟ که از ظهر تا به الان یک لحظه هم کتاب محشر اشعار گرانقدرشان از دستم نمی رود و همدم لحظه هایم شده

مرا به جاده ی ابریشم شعری فراخواندید که آخرش بینهایت عاشقی ست و بس...

نخواهی کاست گر با وصل ِ خود، بار غم ما را

خدا افــزون کند در هجــــر تو، صبــر ِ کم ما را!

عدم فرسوده جانی از وجود ما به جــا مانده

سیه کن جامه، گر خواهی گرفتن ماتم ما را

تو می گویی مرا: در لحظه باید زندگی کردن

ولی هجــر تـو مــرگ انــدود دارد هر دم ما را

اگر زلف ِ پریشان تو سر خــواهـد کشــید از من

که سامان می دهد از لطف، کار ِ در هم ما را؟

مکـــدّر شــد زلال خاطــرم از گفتــه ی ناصح

به هم زد لکّــه ی ابری، صفـــای عالـم ما را

به حرف ما، به غیر از دل، که گوش هوس بسپارد؟

خـــدا از مــا نگیــــرد همزبـــان ِ محـــــرم مـــــا را!

همـــان گیــرم که گردون دست بردارد ز کجتابی

نخـــواهد داد هرگـــز راستی، پشت ِ خـم مــا را

دگر بــدرود، ای بالین ِ گـل، ای بستر ِ سبزه!

که قصد ِ عالم ِ بالاسـت در سر، شبنـم مـا را

استاد محمد قهرمان

88/10/21

* عنوان پست، نام کتاب اشعار استاد محمد قهرمان است.