سومین: بوی حضور...

هواللطیف...

تا نزدیکی گنبدهای فیروزه ای تان آمدم

صدایتان زدم

چشمانم به باران نشست...

آمدن دست من نبود

اما آمدن شما گوشه ی چشمانم دست خودتان بود...

دلم برای آن گنبدهای فیروزه ای

برای چراغ های سبز شب هایش

دلم برای صحن و سرا و نوای توسلش

تنگ شده بود...

اما آمدن تا آنجا لیاقتی می خواست که ما نداشتیم...

می توانستم اگر

از بارگاه حضرت معصومه تا شما می دویدم...

نشد آقا جان...

تشنه تا نزدیکی چشمه آمدم و بازگشتم...

صدایتان زدم و آمدید...

و باران بارید

شهادت مادرتان... مادرمان... مادر دو عالم...

باران می بارید...

بسان تمام شهادت ها!

همان بیست و چهارم اسفند

بوی دود می آمد

بوی چوب سوخته

بوی چادر خاکی

بوی خون

بوی یاس پر پر شده...

چهاردهم فروردین نیز

بوی باران

بوی دود

بوی...

آقای من

صدایتان زدم

تا هر آنچه شما می خواهید بشود...

مهدی جان

کاش به قدر خودمان توانسته باشیم در عزای مادرتان با شما همراهی کنیم...

این روزها بیشتر از همیشه صدایتان زده ام

بوی باران می آید

بوی یاس کبود

بوی اجابت

بوی حضور...

بیا آقای خوبی ها

که زمین تشنه تر از همیشه ی هستی ست به آمدنتان...

*آنقدر حرف دارم که نمی دانم از کجا باید بگویم؟!

به تمام روزهایی که اینجا ثبت نمی شوند، مدیونم!!!