پنجمین: انسان ِ بی راهنما، انسان نمی شود!

هواللطیف...

این ثانیه ها بی حضور شما تنها عقربه های رونده ی همیشه ی در تب و تاب ِزیستنند!!

کجا جا مانده ام که نمی رسم مولایم؟!

...

سلام نامی نامداران عالم...

سلام بر شما و درود و دعا برای فرجتان مهدی جان...

تمام جهان ِگردمان گردِ یک گردی ِ 12 عددی می چرخند و صبح و ظهر و شب می شوند و روز و ماه و سال... با سه عقربه ی دونده به دور خود و نمی دانم که خسته نمی شوند از نرسیدن؟ اصلا می رسند یا نه؟ قرار است به کجا برسند؟یا تنها، نوازنده یک آهنگ تکراری در ساکت ترین دقایق روزند؟... تیک تاک تیک تاک تیک تاک...

ما هم گرد خودمان می گردیم که نمی رسیم... به دنبال صبح تا ظهر می رویم و از ظهر تا شب و از شب تا سپیده به خواب می رویم و همچنان پا به پای این گردی 12 عددی می گردیم که آخر به کجا برسیم؟

شاید در یک ساعت و یک دقیقه و یک ثانیه ای مخصوص ایستاده ایم و از آن به بعد بی خیال تمام عقربه ها و تیک و تاک ها و شب و صبح ها می شویم و می ایستیم تا روز بعد و روز بعدتر و به همین شکل یک انسان ِ انسان نما!...

آری مهدی جان...

انسان ِ بی راهنما انسان نمی شود! یا بهتر بگویم انسانی که باید بشود، نمی شود!

تنها رونده ی بی جان ترین اشیا ِهستی ست تا مگر روزی کسی جایی دست هایش را بگیرد و او را به خدا برساند...

مولای من...

شما که امام ِ حاضر ِ تمام انسان هایید... راه ِراست، راه ِشماست؛ و انسانیت، ثمره ی بودن در مسیر ِ نورنشانتان...

امامان دستگیرند، کریمند، مهربانند... و ما که تشنه ی ذره ای از محبتی نشأت گرفته از کوثر خدا...

جز صدا زدن نه کاری می دانم و نه راهی...

دلم رو به سوی شماست... روزی هزار بار هزار جهت هستی را پروانه وار می گردد تا جایی نشانی از ردّ ِ نور و تسلّای حضور یابد و شتابان رهسپار ِ شما بشود...

من دست هایم را بالا آورده ام...

دیگر با شما و امامتتان است که بگیرید و ببرید به راهی که انتهای بی منتهایش خداست مهدی جان...

اَللهــمَّ َعَجِّــلْ لِوَلیِـــکَ الْفَـــرَج

رگبار1: تاخیر رسم ما نبوده و نیست

تنها گاهی واژه ها در توالی یک حضور عجیب! متلاطم می شوند

و دیرتر از زمانی که باید، می شکفند...