الیس الله بکاف عبده...

هواللطیف...

چند سال پیش، دقیق ترش را بگویم پاییز سال 89 بود که پدر و مادرم به حج واجب رفتند، آن زمان همینجا آمدم و نوشتم که بزرگ شده ام و  بزرگ شدن، مسئولیت پذیری، خانه و خانواده داری  در 21 سالگی را تجربه می کنم... آن یک ماه آنقدر بزرگ شده بودم که حتی یاد گرفتم چگونه می شود دم قصابی گوشت خرید و دم میوه فروشی ها میوه، و حتی شیرینی و میوه ی دید و بازدید هایشان را هم خودم تنهایی خریدم! حالا تصور کارهایی که در 21 سالگی میکردم کمی برایم سخت است... شاید اصلا درست هم همان بود و کاش همان وقت ها هم تن به ازدواج میدادم و حالا نگران آینده ای که نمیدانم چیست و چگونه است نبودم... کاش همان وقت ها که رفته بودم در دل بزرگ شدن، همان بزرگ می ماندم و دیگر کوچک نمی شدم... کوچک شدن، با خودش تنبلی دارد، بی همتی دارد، سستی و ضعف دارد... خواب دارد... بی حوصلگی دارد... و خیلی چیزهای دیگری که حالا بیخ گلویم را گرفته اند..

نمی دانم چگونه از این ها رها شوم! دستی می خواهم، کمکی! چیزی شبیه استارت ماشین...

کاش همان روزها با همان انگیزه و شوق و اشتیاقی که داشتم در روال عادی زندگی می افتادم و اینقدر این روزها عذاب نمی کشیدم...

حس گیر افتاده ای را دارم در باتلاق... باتلاق سستی و رخوتی که گریبانگیرم شده

فریاد می زنم

می نویسم

می گویم

گریه می کنم

زجه میزنم

فریادخواهی می کنم

اما انگار فریاد رسی نیست...

من یا غیاث المستغیثین می گویم

اما...

شاید هم نمی بینم!

نمی فهمم

این فریاد رسی ها را نمی فهمم

شاید امتحان خداست، که ببیند خودم می توانم از پس باتلاق عجیبی که گیر کرده ام بر بیایم یا نه...!!!

خدایا این روزها خیلی خیلی دیر بزرگ شده ام! شبیه کسی که در بیست و چند سالگی اش که قدر پانزده ساله ها می ماند و یک شبه سختی این همه سال را به جان میخرد، باید بزرگ شود.. باید هم قد سن خودش بشود... باید بفهمد حالا در این 27 سالگی هایی که دارد نفس می کشد خیلی کارها را باید انجام میداده که نداده و هر روز را به ر وز دیگر وامیگذارد و طناب رخوت گلویش را زخم کرده...

جهشی می خواهم

یک جهش عظیم

یک انگیزه و شور و اشتیاق قوی

من کجای زندگی ام جا مانده ام که این روزها خودم نیستم؟

کجای خاطره ها غوطه ورم که به بزرگ شدن هایم نمی رسم؟

کجای روزهای گذشته قفل شده ام که کسی مرا باز نمی کند تا رهایی یابم؟

خدایا دلم به قدر کودکان خردسال بی تاب و طاقت شده

بی تاب و طاقت خودت

مرا پذیرا باش

که اگر تو مرا پذیرا شوی

الیس الله بکاف عبده...

امید دارم

تنها و تنها و تنها به خودت امید دارم

امید دارم که تو خودت مرا نجات خواهی داد

از این اتفاق عجیب و غریبی که گریبان گیر 27 سالگی هایم شده

امید دارم مهربانترینم

امید دارم به تو خدای من....

خدایی هایت را خدایی کن که من اینجا چشم به راه خدایی های توام...

درد و دل نوشت:

دلم تنگ شده برای مشهدش...

کاش می شد پر می کشیدم تا مشهدالرضا

این روزها نامش را که می شنوم اشک می شوم...

عکس حرمش را که میبینم اشک می شوم...

 خاطراتش را که به یاد می آورم  اشک می شوم....

پدر و مادر و برادرانم را که راهی می کنم اشک می شوم... اشک می شوم... اشک می شوم...

این روزها بی لیاقت ترینم

و شاید بی دعوت ترین