بی قرار

هواللطیف...

شب چنان تاریکی اش را بر جانم ریخته بود

که نه خورشید توان روشن نمودنش را داشت

نه آب توان پاک کردنش را

و نه باد توان بردنش را

گاهی تقدیر برایت با قلم بی جوهری می نویسد! بد هم بنویسد کسی نمیبیند اما زجرش برای تو بسان تلخی بادامی می ماند که در جمعی میخوری! باید قورت بدهی و با بادام بعدی که در دلت میگویی کاش شیرین باشد، جبران کنی...

من در جایی از تاریخ خودم گیر کرده ام که باید سکوت کنم و بنشینم و به جاده نگاه کنم تا ببینم قلم تقدیر برایم دوباره کدام بادام تلخی را نوشته که قسمتم باشد، قورت بدهم و دم نزنم... و خدا خدا کنم که بادام بعدی شیرین باشد تا بشوید و ببرد تلخی کامم را...

.

.

.

دلم دستی میخواست تا دستان یخ زده ام را بگیرد و برایم گرما شود

دلم دلی را میخواست که ساعت ها بنشیند و دلش را به دلم بدهد و فقط براش حرف بزنم و حرف بزنم و حرف بزنم...

دلم شانه ای می خواست تا پناه بی پناهی هایم بشود و مرا در خودش جای دهد و حقّ ِ هق هق تمام اشک های سرازیر شده ی یواشکی را ادا کنم...

دلم آرامشی میخواهد عمیق

عشقی میخواهد عیان

و ارتباطی که عزت نفس مرا تبر نباشد! 

دلم زبانی را میخواهد که بیاید و مرا تمجید کند تا اعتماد به نفس از دست رفته ام را به من برگرداند

دلم نگاهی را میخواهد که در چشمانم چشمانش را بدوزد و مرا سرشار از احساس زندگی، زنده بودن و دوست داشتن بکند

دلم  گوشی را میخواهد شنوا! آنقدر شنوا که نگفته مرا بشنود...

دلم انسان میخواهد! که انسانیت را بلد باشد! از آن انسانیت های فراموش شده و رو به انقراض را

دلم دستانی میخواهد که برایم بگشاید و حمایتگرم باشد

دلم عشقی میخواهد ابدی، آرام، امن، 

که امنیت این روزها تنها واژه ی سردرگم تاریخ است

دلم یک دل خوش میخواهد

سفری به دور دست ها

آرامشی ابدی

عشقی الهی

لبخندی از ته دل

خنده هایی از سر شوق

قلبی مملو از عشق

عشقی پر از آرامش

آرامشی...

و...

خدایا مثل همیشه برایم خدایی کن

که خدایی هات بی نظیر است

من بندگی بلد نیستم

اما

تو 

خدایی بلدی

خدایا تو میدانی و میتوانی

خدایی کن...