شغل زیبای من!

در کارخانه ی خدا شغل زیبایی بر دوش من نهاده اند...

تا صبح منمُ گیسوی سیاهِ عروسِ ماهُ و تاج نقره ایِ شهاب سنگی بر سرشُ تورِ زری دارِ ستاره بر جای جای سیاهیِ کمند موهایش...

تا شب منمُ لبخندِ سوزانِ خورشیدُ شراره های گاه و بیگاهش...

تا صبح ساقدوشِ عروسِ شب می شوم و صبح که می شود خورشید با انوارِ طلایی اش دستانم را نوازش می دهد تا برای شبی دیگر، پُر از نور گردم... پُر از شور ... پُر از عشق... پُر از خورشید...!

تا شب از عشوه های عروسِ ماه برای خورشید می گویم... از ناز و کرشمه هایش... و دلِ خورشید قنج می رود انگار با هر تعریفِ من...

کارِ شب و روز من این شده است...

همدمِ دو شور    دو نور    دو عشق    دو پاکی   دو قداست    دو زیبا    دو خندان   دو نشانه...

گفتم دو نشانه!

نشانه های بودنِ تو معبود بی همتایم...

نشانه ای از عشقی آسمانی

عشقِ ماه و خورشید

عشقی که همیشه هست و هیچ گاه وصالی نیست

اما 

امیدِ به وصال، این دو را تا جایی فراتر از امروز و فردا و بی نهایت روزِ دیگر،لبریز از عشق و دوستی می کند...

عشقی پــاک

عشقی آسمــانی

عشقی با بوی امـیــ ـد

                                      بوی نــ ـور

                                       بوی زیـبـ ـایـ ـی

                                                           بوی خــ ـدا