این بغض لعنتی...

چشمانت را باز کن!

نه چشمانت را ببند و گوش کن

نعره ها را باید شنید یا دید؟

نعره ها را باید لمس کرد... باید رگ جلوی گردنت را کسی لمس کند و در ارتعاشش جان دهد... باید که خراشش گوش هایت را بدَرد... باید که چشمانت را خون کند...

پس چشمانت را ببند

گوش هایت را بگیر

و دستانت را در جیبت پنهان کن مبادا به رگ های متورم شده ی کسی که نعره می زند برخورد کند...

به زندگی خودت ادامه می دهی و برایت مهم نیست چه می شود؟ برای او که زندگی گلویش را با تمام وجود می فشارد چه پیش می آید؟ زنده می ماند یا نه؟ او شکست می خورد یا سرنوشت؟ یا تقدیر و زندگی؟...

اصلا چرا باید گلویی فشرده شود؟ چرا باید نعره ای از ته دل زده شود؟ و چرا؟

چرا باید که گاهی نعره ها در دلت خفه شوند... در جانت بپیچند و تو را از این رو به آن رو کنند... تمام جانت کلافگی شود و بس... نه تنها دل که جانت به هم می پیچد و تو بی قرار ترین آدم روی زمین!

و می شود بغض!

بغض، فروخورده ترین فریاد دنیاست... سرخورده ترین زاری چشم ها...

بغض دیوار بتونی سر گلوییست که هر چه می فشارند حجیم تر می شود و نمی ترکد...! بیشتر می شود و باز نمی شود...

اصلا بغض مگر باز شدنیست؟ آنقدر بزرگ می شود... آنقدر عظیم می شود که تمام تو را می گیرد و ناگهان لحظه ای که خبر نداری آن چنان منفجر می شود که تمام دنیایت را می ترکاند و انگار که دلت قاچ قاچ می شود! انگار که روحت از بدنت و چشم و دست و گوش و پا و سر و زبان و مو و همه و همه از بدنت جدا می شوند.... انگار که تو تکثیر می شوی... در اشک هایی که گدازه های یک انفجار مهیبند...

بغض، آتشفشانی خفته است که هرچه بیشتر می گذرد و نمی شکند باید منتظر یک اتفاق خطرناک تر بود... یک انفجار مهیب تر و بزرگ تر و پر حادثه تر...

و نمی گذرد... این بغض لعنتی جا گرفته بر گلوی من... با هر فشاری بزرگ تر می شود که نترکد... با هر ضربه ای تنها نگاه می شود و بس... با هر لحظه بیشتر دیدن بیشتر در خود می پیچد و فرو می رود و جانم را به سلطه می گیرد...

این بغض لعنتی تمام نشدنی ست انگار....!!!!

کافی ست کمی چشمانت را باز کنی

گوش هایت را از پنبه خالی...

کافی ست بیایی و مرا ببینی... لمس کنی... احساس کنی...

کافی ست چند صد واحد به من نزدیک شوی... واحدی که فرقی نمی کند کیلومتر باشد یا متر یا سانتی متر و یا حتی کوچک تر...

کافی ست به قد چند صد واحد به من نزدیک شوی

چنان کر می شوی... چنان پرده ی نازک گوش های نازپروده ات خراش می خورد؛

چنان کور می شوی... چنان خون می شوی... چنان سرخ که تمام مویرگ هایت پاره می شوند...

و چنان دلت می سوزد که از خودخواهی محض نبودنت پشیمان می شوی...پشیمان می شوی... پشیمان می شوی...

هرچند اگر دلی باشد!

میان مردم این روزها دل، به پاره سنگی بدل شده که فقط می جنبد...

ببین!

این بغض لعنتی دارد مرا...

خدایم...

تو که مهربانترین منی...

تو که مهربان مطلقی...

تمام کن این فاصله ها را

این نبودن ها را

این نداشتن ها را

این مُسبّب بغض های لعنتی را

آتشفشان های خفته ی بیدار را...

این بغض لعنتی بهانه می گیرد...

دارد مرا...

رگبار1: هیچگاه به قدرت لایتناهی عشق شک نکرده ام...

ربّنا لا تزغ قلوبنا بعد اذ هدیتنا...

رگبار2: راضی یم کن به رضای سرنوشتی که تو برایم نوشته ای...