خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست؟

سلام مهدی جان...

می شناسی یم آقا؟

همان که دیگر سلام هایش ساده و صمیمی بر سرای دل جاری می شود و در روح و جانش در خاطره باران ِهر هفته دیدار و سلام و سادگی و صمیمیت آن روزهای گذشته، غسل ِ عاشقی می کند و تمنّای حضوری دوباره از سر و رویش می بارد...

نگاه کن مولا جان...

باران شده ام...

سرانجام ِ تبخیر ِدریا، بارانی سیل آساست... باران خاطره های خوش عاشقانگی هایم با تو مولایم... با تو که عجین ِ لحظه های بی کسی شده ای... چرا که امام ِ این زمان ِ مایی...

حتی اگر رُخ ماهت را ندیده باشم... حتی اگر صلابت ِ صدای رسایت را نشنیده باشم اما

اما حضورت...

حضورت که چون نفس، در جانم جاری ست...

مگر می شود حضورت تو نباشد و به مجلس تو دعــوت شــوم؟!

مگر می شود حضور تو نباشد و آل یاسین ها مرا از زمین و زمانت رهــا کننــد؟!

مگر می شود حضورت نباشد و دلم تا حال و هوای ظهور آسمانی ات پَر بزنــد؟!

اصلا مگر می شود نگاهت به تمنای دستان خالی ام نباشد و به یکباره پُر شدنشان را در گذر روزهای زندگی ام حس کنم؟!

مهدی جانم...

مهدی جانم...

مهدی جانم...

امروز روز میلاد توست...

روز ِآمدنت بر این زمین خاکی و روزی که دل هامان به مِهر ِ تو، مُهر ِ عشق می خورد و ایمان و اشتیاق...

و تو راهنمای این جاده های پیچ در پیچ ِ پُر از دروغ...

تو چلچراغ ظلمت ِ زمان ِ مایی مولایم...

و مباد...

مباد آن زمان که چشمانم بسته شوند...

که ذرات ِ نور ِ حضور ِ تو، چشمان ِ بی سوی مرا روشنایی نبخشند...

مباد آن زمان که راه را گم کنم حتی به قدر یک سر سوزن... و هر روز دورتر از قبل... بروم و بروم و بروم تا ناکجا آباد ِ هستی...

تا نیستی... تا عدم... تا گمراهی محضی که رگه های منیر، منّور جاده های گمنام زندگی نباشند...

و مبــاد آن زمان که محبّتِ تو، بی قراری برای آمدن ِتو، برای دیدار ِتو، برای داشتن ِ تو،

 آن زمان که عشــــــــق ِ تو در دل هامان نباشد...

امروز روز میلاد توست مولایم...

روز آذین بستن زمین و آسمان...

روز شادی دل ها و جان ها و چشم ها و آدم ها...

امروز روز ِ مشتاقان ِ توست... روز تجدید میثاقی دوباره...

روز ِ خوشبوی لبریز شده از عطر دل انگیز وجود تو...

نگاه کن مولا جان

امروز همه شادند...

همه می خندند...

همه در همهمه ی میلادت غوغا شده اند...

نگاه کن اما...

می بینی؟

غم ِغریب ِ خفته در چشم های خندان را؟

و انتظار ِ کهنه ی دل های مشتاق ِ ظهورت را؟

می بینی مولای من؟...

در شادترین لحظه ها هم اگر تو نباشی، آخرش به قطره اشکی برآمده از داغی ِ دلی داغدار ِ ندیدنت منتهی می شود و

دستانی که رو به آسمانند و

یک صدا

ظهور ِ نرگس نشان ِ تو را از خدایشان طلب می کنند...

و آن قطره ی اشک

به تمام خنده ها می ارزد...

به تمام ِ شادی ها و

نذری ها و سورها و جشن ها و مراسم ها...

و آن قطره ی اشکی که

پاداشش نگاه ِ عاشق توست مولایم...

نگاه ِ عاشق تو بر عاشقان ِ ظهور ِ آلاله نشانت مهدی جان

میلادت سراسر شور و نور و سرور مولایم

میلادت سراسر بابونه های شوق و نرگسان ِ ذوق

میلادت سراسر اشراق ِ شبنم و شمیم و شراره های عاشقی مهدی جان

و یاد باد آن زمان که در یکی از جمعه های انتظارم نوشتم:

و کاش

آمدن ِ تو

در این بزم و شور و سرور

کاممان را شیرین تر از تمام ِ شیرینی های دنیا می کرد...

اَللهُــمَّ َعَجِّـــلْ لِوَلیِــکَ الْفَــــرَج

رگبار1: چند روزی ست عنوان ِ این پست، که بر روی عکس قالب ِ وبلاگ یکی از دوستان ِ عزیز ِ این سرا نوشته شده بود، زمزمه ی روز و شبم شده...

ممنون برای این قالب زیبا و این شعر زیبا و این یادآوری زیباتر از چند روز قبل

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست؟...