حاجی دل... کربلایی دل... امان از این دل...

هواللطیف...

کم بودنم این روزا رو به بزرگیه خودتون ببخشید... نه اینکه نخوام! چرا اتفاقا تا از مکه اومدم با چنان ذوقی لپ تاپمو از کمدم بیرون آوردم و اومدم نت که اگه اون روز مهمون نداشتیم حتما همشو می نوشتم! اما این شُک عظیم و محشر سفر کربلا تمومه فکر و ذهن منو درگیر خودش کرد...

تمومه شبای قدرمو... تمومه اون آرامش عجیبی که با خودم آورده بودم انگار الان داره به یه بی قراری محض تبدیل می شه برای رفتن به پابوس ارباب...

امروز سفرمون قطعی شد، و شیش شهریور می ریم...

امشب بعد از ماه عسل نجفو نشون می داد... همیشه برام یه رویا بود، انگار یه قسمتی از این کره ی زمینه که هیچ وقت نمی تونم برم و ببینمش... ولی امشب ناخودآگاه گفتم ببینین! نجفه ها!! همینجاس که می خوایم بریماااا!!!!

دیگه حتی شوق و ذوقمو نمی تونم کنترل کنم... انگار هر روز تا حرمش و تا بین الحرمینشون و تا تمومه عکسا و فیلمایی که از اونجاها دیدم پرواز می کنم و می رم یه دوری می زنم و برمی گردم...

نه! راستش برنمی گردم... هنوزم خیلی وقتا از اون طرف می رم مدینه... می رم زیر چترای خنکش و می رم توی مسجد و میون اون همه ستون سنگی با آرامشی عمیق قدم می زنم و راه می رم و می رم منتظر می شم تا برسم به روضه ی رضوان... به ضریح پیغمبر و به خونه ی حضرت زهرا...

وقتی عمیق نفس می کشی هنوزم نفسای بانوی دوعالم تو هوای ضریح هست... هنوزم می تونی بین اون همه پنجره ی سبز و طلایی، پر بزنی تا روزای زندگی علی و فاطمه... و تمومه اونجاها رو با احترام قدم برداری چرا که یه زمانی فاطمه ی زهرا اونجاها قدم برمی داشتن...

اصن این فکرا رو بکنی تمومه مدینه پُره از نفسای پاک پیغمبر و اهل بیتش... پُره از بازیای حسن و حسینش... پُره از قدم های پُر صلابت علی و فاطمه... جای جای مدینه پُره از حضور مقدس آسمونیایی که هنوزم می شه دیدشون... می شه حسشون کرد و می شه نفس کشیدشون...

فقط می لرزی... اونقدر می لرزی که یه وقتایی نمی تونی از جات تکون بخوری...

بعد میای آرومه آروم احرامای سفیدتو تنت می کنی... سر تا پا سپید... سپید سپید می شی و پر می کشی تا مسجد شجره...

لبیک میگی و می ری تا شهر خودش... می ری تا خونه ی خودش و می ری تا تا عاشقانگی های پاک و زلالش...

میون اون همه شلوغی طواف می خوری و می گردی و می گردی و می گردی...

میبینی؟ هر شب طواف می خوری و هنوزم روحت هفت بار دور خونه ش می گرده تا آروم بشه... آروم ِ آروم...

هنوزم باید پر بزنه تا کوه صفا... نیت کنه و بره تا مروه و برگرده و هفت بار در راه باشه...

دلم این روزا از نجف و کربلایی که فقط برام عکس و فیلم های تلویزیونن، میره تا مدینه و مکه ای که با این چشما دیدمشون... با این پاها راه رفتمشون و با این دستا لمسشون کردم...

شبا وقت اذان می رم تا افطاریای محشر اونجا... تا سفره های سر تا سریشون و تا مهمون نوازیای وقت افطاراشون...

می رم تا نیم ساعت به دعا نشستنا و روزه ها رو با نگاه به کعبه ش باز کردن و ...

می بینی؟

این شده کار هر روز و هر شبم...

محاله روزی دلم نگرده دور ِ خونش...

محاله نره تو حجر اسماعیلش و نماز حاجت نخونه...

محاله دلم تا فرشای سبز روضه ی پیغمبرش پر نزنه...

و این روزایی که سفرم قطعی نبود محال بود هر روز یه شیش گوشه رو تو ذهنش مجسم نکنه و یه ایوون طلای نجف و ...

این سکوتی که هست رو شما ببخشید...

از این شُک عظیم بیرون بیام، تمومه این صفحه ها پُره خاطره های مکه و مدینه ای می شه که انگار برام یه رویای بی نهایت واقعی بود...

انگار اون بیست و دو روز جز عمرم حساب نشده بود...

اگه تقویما نبودن، روزی که تو راه فرودگاه بودیمو روزی که از فرودگاه برمی گشتیمو به هم می چسبوندم ولی حالا وقتی تقویما رو ورق می زنم می بینم سه هفته این وسط تکلیفش معلوم نیس!

انگار سه هفته از تمومه دنیاش مرخصی گرفته بودم

سه هفته فقط و فقط پیش خودش بودم

با خودش

کنار خودش...

و حالا یه هفته ی دیگه مرخصی از تمومه دنیا و حتی از خودم...

این یه هفته ای که در راهه حتی از خودم هم مرخصی می گیرم...

این روزا دلم تو سفره... فقط شبا از طواف که برمی گرده میاد می شه توی سینه م...

یکی بیاد بهش بگه دل ِ عزیز! هر ماه قمری فقط می شه یه حج به جا آورد نه هزار تا حج!!!

رگبار1:  مقداد ، کربلایی شدنتون مبارک باشه داداشی... خدا رو شکر که شبای قدر تو هم معجزه کردن...

ایشالله که خبر مکه و کربلای شدن تک تکتون رو توی وبلاگ هاتون می خونم و سراپا شوق می شم و ذوق:-*