شما بگویید...

هواللطیف...

از همان دو روز پیش که آمدم تا پانزدهم مرداد را سلام گویم، اتفاقی افتاد که مرا از نوشتن بیزار کرد...

پانزدهم تیر روزی بود که عازم سفر شدیم... من اما به این سفر می گویم رویایی حقیقی... چرا که حقیقی بود... این را تمام تقویم هایی می گویند که تکیلف آن سه هفته ی مرا مشخص می کنند... و رویا بود چرا که وقتی آمدم باورم نمی شد کجا رفته ام... اصلا انگار این سه هفته جز عمرم حساب نشده بود... تمام خاطراتش هم در جایی شبیه رویا گوشه ی ذهنم دل بازی می کنند...

پانزدهم مرداد، سه شنبه بود.. درست عصر هنگامی که یک ماه پیش آخرین حرف هایم را زدم و به زور از اینجا جدا شدم، آمده بودم تا آرام آرام با هر روزش جلو روم و خاطراتم را بنویسم و حتی بگویم که من هم یک آدمم مثل تمام شما... این روزها فقط عجیب تر می گذرند و دو سفری که خیلی ها آرزویش را دارند در فاصله ی کمی برای من رقم خورده...

اما همان روز دوستی تمام مرا به قضاوت نشسته بود... 

با حرف هایی که فقط خدا می داند و اویی که محرم دل من است، چه به سرم آمد... مانند پُتکی بود که تند تند بر سر و رویت می کوبند...

و مرا در سکوتی تلخ فرو برد...

حال آمده ام تا بگویم که من هم مانند تمامتان بنده ی خدایم... پس از چند سال زنده گی، خدایم خواست تا چند وقتی هم زندگی کنم... نه نفسم از جای گرم بیرون می آید و نه عارفی آسمانی شده ام... تنها خدایم این لطف را به من داشته که به پاس تمام آن شب و روزهای پُر از اشک و آهی که دارد بیشتر از سه سال می شود، و آن روزهای سخت امتحانی که بی چون و چرا خودش را انتخاب کردم و بُریدم از تمام دلبستگی هایم، حتی از اینجا و رگبارم و دوستانی که بودند و از همه، لطفی به من داشت تا در ماه ِ خودش، ماه ضیافتش، در خانه اش میهمان باشم و کمی عاشقی کنم...

تمام ِ خودم را بردارم و بروم و آنجا من باشم و خودش... کمی زندگی را سهم این روزهایم نمود و شب قدرش... شب بیست و یکمی که برایم سنگ تمام گذاشت و مرا به آرزوی همیشگی و محالم رساند و کربلایی شدم...

اگر از سفرم می نویسم و از خاطراتش،

اگر از زندگی ام می نویسم و از حرف هایی که شاید در دنیای واقعی یم به هیچ کسی نمی گویم،

اگر از این راز و رمزها و زنده گی ها و زندگی ها برایتان می گویم

چون شما دوستان دل ِ بارانی ِ منید...

شمایی که دلتان هزار هزار بار زلال تر از من است و پاک تر و بارانی تر...

شمایی که چشم هایتان با حرف های دلم عجین شده...

شمایی که تمام دعاهای من در فرش های سبز روضه ی رضوان پیغمبر و جلوی کعبه ی خدایم بودید...

اول از تمام التماس دعاگویان و چشم به راهان برای شما بود که دعا کردم و حرف هایتان را از آن فاصله ی نزدیک به خدایم گفتم...

نه قصدم دل سوزاندن بود و نه حسرت به دل کسی گذاشتن...حتی ناخواسته...

خدای بزرگم شاهد تمام حال و هوایم بوده و هست...

حال از خودتان می پرسم...

هنوز حرف های زیادی از مکه و مدینه و بقیعش مانده که هیچ کدام را نگفته ام...

هنوز مانده تا خودم را برای سفر کربلایی که تا نبینمش هم باورم نمی شود، آماده کنم و اینجا حرف شوم و کلمه شوم و دیوانگی شوم برای مهربان اربابم

شما بگویید اگر به راستی با حرف ها و پست هایم دلتان را شکستم یا حس ناپاکی و دعوت نشدن و بی لیاقتی به دل هایتان دادم، شما بگویید که دیگر از آن سفرم ننویسم...

سخت است متهم شوی به دل سوزاندن... حتی ناخواسته!!!

و ببخشید اگر ناخواسته دل کسی سوخت یا حس ناپاکی در وجود کسی نشست...

اگر خواستید برایتان از لحظه به لحظه ی سفرم می گویم

دل هاتان را تا امن ترین جاها و مکان هایی که هست می برم

اگر خواستید شما را در تمام دیوانگی هایم برای ارباب شریک می کنم

شما بگویید...

بنویسم و بگویم یا نه؟؟؟؟

رگبار1: بغضی که در تمام شدن ماه رمضانم هست را نگه داشته ام تا آخرین افطار... تا آخرین شب ِ قدری که به عید می رسد... رمضانی که متفاوت تر از تمام رمضان های عمرم بودی خدا نگه دارت باد...

*عید بندگی تان مبارک*

رگبار 2: بیایید اینجا

به امید دیدار رمضان سبزم

سبز به استقبالت آمدیم و سبز بدرقه ات می کنیم

رگبار3: حتی اگه حرفی حق ترین حرف باشه، باید با لحن درستی گفته بشه... مخصوصا اگه از طرف یه دوست باشه...

هم ممنون... هم...