گاه در صعود و گاه به سقوط!

هواللطیف...

روزهایی که الکی تعطیل می کنند را دوست ندارم! دیروز دلیلی برای تعطیل کردن نداشت و تنها باعث شده بود سرگردان باشیم که کجا برویم...

روزهایی که برچسب تعطیلی می خورند، برای بعضی ها خانه ماندن جرم بزرگی ست... هرچند من دوست دارم در خانه باشم و در اتاقم و به کارهایم برسم اما اختیار دست آن بالایی هاست:دی

دلم ماه ها بود کوه صفه می خواست... تله کابینی که تو را میبرد میان کوه ها، آنقدر که شهر دیگر پیدا نیست و همیشه دلم می خواست یک بار میان ِ هفته تنهای تنها می آمدم و تنها می رفتم و سوار تله کابین می شدم... قطعا خیلی خیلی خلوت بود و شاید هم وقتی به میان کوه ها می رسیدم هیچ کس نبود و می توانستم رو به بزرگ ترین صخره ها بایستم و از ته دلم فریاد بزنم و بعد با خدایم حرف بزنم تا انعکاس صدایم را بشنوم و طنینش در تمام کوه ها بپیچد و برای همیشه لا به لای سنگ های قدعلم کرده یادگاری بماند...

آنقدر از بچگی هایم تا به حالا از پارک کوه صفه و خود کوهش و رفتن بالای کوه تا رسیدن به آبشارش و آب میوه ای که می گرفتیم و برای من حکم جایزه داشت و دوران راهنمایی و دبیرستانم و دانشگاه و اردو ها و گردش و تفریح های دوستانه و خانوادگی و ... خاطره دارم که تا به کوه های پشت سرهمش می رسم پُر از یادآوری ریز و درشتشان می شوم...

از خاطره های خوب گرفته تا بد... اما خاطره های بد خیلی قبل تر ها دیگر یادم نیست و چه خوب که یادم نباشد...

خاطره های خوبش هم گاهی تمام ِ مرا در خود مچاله می کند... نبودن ِ کسانی که با آن ها خاطره های خوشی داشته ای... خاطره های خوش، اگر تکرار نشوند خانه خراب کن می شوند...

آخرین بار سوم خرداد پارسال بود که تمام بچه های دانشگاه باهم آمده بودیمو چه روز بینهایت خوبی بود و چه بعد بی نهایت تلخی داشت...

روزی گفتم من در تمام شهرم تکثیر شده ام... راست می گویم... هرجا که می روم پُر از خاطره ام... تمام عکس های مکان های تاریخی اصفهان که تنها برای شما و خیلی ها عکس های زیبایی از سی و سه پل و خواجو و عالی قاپو و میدان امام و مساجد مختلفش و چهارباغ و زاینده رود و کوه صفه و چهلستون و تمام جاهای تاریخی و دیدنی اصفهانند، برای من اما پُر از پُرخاطره ترین مکان هاست...

پُر...

دیگر یادگرفته ام تا می توانم در حال و آینده زندگی کنم اما گاهی واقعا نمی شود... وقتی درست روی همان چمن ها می نشینی... میان این همه چمن و فضای سبز، فقط همان جا باید خالی باشدو... وقتی روی همان اژدها سوار می شوی و درست جایی که قبلا سوار شده بودی... وقتی تله کابینش همان باشد و تو را میان همان کوه های همیشه می برد... وقتی همه چیز تکرار می شود... برای هزارمین بار همه چیز تکرار می شود، آنوقت دیگر نمی شود در حال زیست... دیگر لحظه هایی به سراغ تو می آیند که به جایی خیره می شوی و می روی تا خاطره هایت...

وقتی آن زن و شوهر دوست پدرت را به یاد می آوری که زمان عقدشان چه عاشقانه میان این همه کوه و کتل راه می  رفتند و تو دیده بودیشان و پس از چند سال خبر طلاقشان را شنیدی... وقتی این اتفاق بارها تکرار شده و اطرافت پُر شده از ازدواج های نافرجام... وقتی خیلی راحت دل ها از هم زده می شود... وقتی تمام این افکار را رها می کنی و با پشمک سفید پفکی آن مرد پشمک فروش، دور تا دور ِ چوب ِ زندگی می تابی... وقتی می روی تا شکوفه هایی که با نمک محشرند... وقتی فکرت را منحرف می کنی و می روی تا بچگی هایت... وقتی میان بچه گانه ترین اسباب بازی ها گم می شوی و تنها نگاهشان می کنی، چرا که دیگر اندازه ی تو نیستند، وقتی این همه خاطره ناگهان بر سر و رویت هوار می شود... می روی و روی همان اژدها یا کشتی صبا می نشینی و هر چه بالاتر می رود تمام خاطره ها و افکارت را با دلی که در هر ارتفاع می ریزد، به دورترین ها می پاشی و رها می شوی با جیغ های از ته دل... از ته ته ته دل!!! آنقدر که صدایت می گیرد...

و بالاتر می رود آنقدر که بلند می شوی و حس می کنی هر لحظه به مرگ نزدیکی و می افتی...

کشتی صبا را همیشه دوست داشته ام... برای سرعتش... برای این دل فروریختن ها وقتی که پایین می رود و برای نفسی که کم می آوری وقتی تا اوج آسمان پرواز می کند...

به قول دخترخاله ام می روی تا اوج... فرصتی برای نزدیک تر شدن به آسمان

و رها می شوی

از تمام خاطره های پارک کوه صفه تا به این سن و حالا

قطعا آینده هزار هزار برابر می شوند خاطره هایم، آینده ای دور که شاید دوباره سوار همین کشتی صبا شدم و جوانی هایم را و حتی امروزم را برای بقیه تعریف کردم و گفتم که شما هم رها شوید و رسم رهایی بیاموزید...

بگذریم.. آینده آنقدر مبهم است که گاهی حسی به رنگ خاکستری در دلت می نشیند که فرصت زیادی نداری... شاید همین یک ثانیه ی دیگر راهی ِ خدا شوی و شاید چند سال و چند دهه و شاید هم چند قرن!!!!!

حسی که نیمه های دیشب درجانم ریخته شد... انگار همین حالا قرار بود که بروم... کسی مرا با خود ببرد تا دیار دوست... تا آرامشی ابدی...

میان اشک هایم که روی شانه های تو می ریخت، تنها نام حسین نجاتم داد...

آقا جان! دیدن شش گوشه ات آرزوی همیشگی من بود... بوسیدنش جان ِ جهانم و لمس غرفه های در هم گره خورده اش، روح و روانم...

دیشب و اشک هایی که هق هق شدند و با گاز ِ دستانم سرکوب می شدند، همه دلیل ِ حسی بود که بر دلم آمده بود...

نکند تو را دیگر نبینمُ... تویی که شانه های امن و آرامت، پناه ِ بی پناهی های من است... تویی که پشت و پناه منی... تویی که تا نیمه های شب تنها تو بودی و من و خدایمان...

تویی که آمده ای تا زمین جای قشنگی برای زندگی شود

برای نفس کشیدن

برای بندگی

برای عاشقی

برای رهایی

تویی که رسم رهایی را در جانم به مشق نشستی

تویی که نکند دیگر نبینمت...

تویی که تمام ِ منی... تمام ِ تمام ِ تمام ِ دل من...

دیشب و بی قراری ها و تابیدن ها و پیچیدن ها و آرام نشدن هایی که در آغوش تو آرام گرفتند، حکایت ِ این همه حس ِ ناخوانده بود که بر دلم میهمان ِ سرزده شدند...

من و تو هنوز هم جای زندگی داریم... هنوز هم جای زندگی بسیار است... هنوز هم باید زیست و دیوانه شد و رها گشت و رفت تا شش گوشه ی محشرش...

هنوز خیلی جاها به من و تو بدهکارند... بدهکار ِ وعده ها و قول و قرارهایی که گرفته ایم...

هنوز مانده تا زندگی از راه برسد و من و تو تمام این جاهای تنهایی را با هم برویم...

هنوز مانده جان و جهان ِ من...

هنوز مانده تا خیالم از لمس همیشگی دستانت راحت شود...

راستی امسال هم دو عید فطر شد... دو روز کاملا متفاوت

    سال بعد کاش که تو شریک ِ هر دو تفاوتش باشی...

تو تله کابینیم:دی

تکون می خورد تار شده ببخشید:)

امروز تمام و کمال فراز و نشیب شده بود... خودم... دلم... ثانیه هایم

گاه در صعود بودم و گاه به سقوط...