قصه ی ما به سر نرسیده هنوز!!!

هواللطیف...

کلاغ سیاه ِ قصه ها را دیدم آن روز که به خانه رسیده بود و قصه ناتمام ماند!

دخترک قصه را دیدم که میان هیاهوی زندگی داشت می دوید و اگر قصه پیش می رفت و کلاغ ِ سیاه به خانه نمی رسید، قهرمان قصه می شد...

دخترک قصه را دیدم که درجا ایستاده بود و اشک می ریخت... دیدم که ناتمام مانده بود... سال ها بود زندگی ایستاده بود و او سرجایش خشک شده بود... سال ها بود که گاهی درجا می زد و خونی در رگ هایش جاری می شد و دوباره می ایستاد تا کسی بیاید و ادامه ی قصه اش را بنویسد... مثلا کلاغی دیگر که به خانه نرسیده باشد و همچنان در راه باشد و در راه بماند تا قصه به سر نرسد و دخترک، قهرمان ِ قصه شود...

سال ها بود که زندگی اش دیدن ِ مکرّرات ِ هر روزه ی درجا زدن درست در یک نقطه ی زمین بود! همان جا که رفته بود تا به سر وقت ِ آرزوهایش بدود و در لحظه ی دویدن و شاید هنگامی که یک پایش روی زمین نبوده و یکی روی زمین بوده، کلاغ ِ سیاه ِ قصه به خانه اش رسیده که این همه سال، معلق میان زمین و آسمان مانده...

نه دو پای دخترک بر زمین است و نه در هوا...

یکی بر زمین و دیگری در هوا جاماندند و قصه ناتمام...

دخترک قصه را هنوز هم می بینم... هنوز هم نویسنده ای دیگر باید و کلاغ ِ سیاه ِ قصه ای دیگر و یک راوی که بیاید و ادامه ی قصه ی دخترک را بنویسد و او را از این درجا زدن ها و معلق ماندن ِ چندین ساله میان زمین و آسمان نجات دهد و قصه اش را به سرانجام برساند...

دخترک را هر شب می بینم که زیر نور ماه، از خدا یا پر پرواز می طلبد تا پای هم راه...

دخترک را هر شب می بینم که دستانش تا خدا می رسد و ماه را در آغوش می گیرد و از زمین و زمان بُریده، دویدن تمنا می کند و رهایی از این همه سکون و درجا زدن را...

دخترک را هر شب می بینم که چشم هایش، چشمه ی جوشان ِ ماندنند و داغ ِ گونه هایش، آتش پاره های دل چل تکه اند...

دخترک را امشب هم دیدم...!

هنوز کلاغ ِ سیاه قصه نیامده بود و قلبش تا ابدیت می زد و آتشی به پهنای عشق بر وجودش می کشید تا مگر حرارت ِ گدازه های نوازش، یخ ِ درجازدگی چندین و چند ساله اش را در هم بشکند و نویسنده ای از دور بیاید و یک راوی و کلاغ ِ سیاه قصه ای و قصه اش به سر برسد...

رگبار1:

به آغوشی تسلّی بخش

کنـــارم باش همــــواره...

دانلود