میلادت گل باران دلنامه ی سه ساله ام

هواللطیف...

در شناسنامه ات هزار ساله هم که شوی، همیشه تولدی هست که در قلبت والاتر از به دنیا آمدن این چشم ها و دست هاست...

همیشه تولدی هست که جاودانه تر از تمام یادواره های دنیاست...

شناسنامه ها سه جلدهای قدیمی جا خوش کرده در صندوقچه ی اسنادند.... آنجا که وجودت را به اثبات می رسانی که کیستی... مادر و پدرت کیستند و در کدام روز ِ کدام ماه ِ کدام سال ِ شمسی و قمری به دنیا آمده ای...

همسفر روزهای آینده ی زندگی ات کیست و ثمره های زندگی ات... دانه به دانه نام دارند و بر شناسنامه ات حک می شود...

و می رسی تا اتفاقاتی که هست... و سرانجام با مرگ ِ تو شناسنامه ات باطل می شود و مهر فوت شد و باطل و تمام...

به قدر 40 سال یا 50 یا 60... اصلا تو بگو به قدر 100 سال...

دلت اما... درست از یک روزی به دنیا می آید... دلنامه ات را خودت می نویسی...

نام: رگبار آرامش

تاریخ تولد : 1389/6/25

شعار: چه قصه ی غریبیست... اینجا در اوج تنهایی در جمعی ولی آنجا در اوج جمعیت، تنهایی...

حرف حساب: می خواهم قدم به قدم با خدا همسفر شوم...

همین...

تمام دلنامه ی تو همینجاست... همین سطرهای سپیدی که سیاه می شوند...

من می گویم صحنه ی رقص واژه ها... تمام ِ واژه ها... خواه زیبا باشند یا زشت... خواه تلخ باشند یا شیرین و خواه لبریز از امید باشند یا پُر از یأس...

صحنه ی رقص تمام ِ واژه هاست اینجا... واژه هایی که از دل می جوشند...

اینجا همه حرف از دل است...

دلی که می بیند... دلی که می شنود... دلی که دوست دارد و دوست داشته می شود...

دلی که تنگ می شود... دلی که گاهی حتی می شکند و دلی که بند می خورد...

اینجا همه حرف از دلی ست که هر روز دارد قد می کشد... هر روز دارد پیش می رود تا با خدایش به مقصد برسد...

با مقصد، به مقصد می رسد...

باورت می شود؟؟؟

و حالا رسیده ام به سرآغاز اولین روزی که دلنامه ام را نوشتم

به نام خدا

سلام

امروز سومین بیست و پنجم شهریوریست که آمده ای...

امروز سومین سالیست که باهم نفس می کشیم

و تو سه ساله شده ای

کم کم بزرگ می شوی و من برای تو رازها می گویم...

کم کم شانه به شانه ی من راه می روی و قدت به من و واژه هایم می رسد

کم کم می بالی و من به بالیدنت می بالم و قد می کشم...

تا آسمان شاید...

حتی تا خدا...

امروز دلنامه ام، رگبار آرامش ِ کوچکم سه ساله شد...

یک سال بزرگ تر از سال قبل

سیصد و شصت و پنج روزی که با تمام سیصد و شصت و پنج روزهای دنیا فرق داشت...

رگبار کوچکم عجیب بزرگ شده...

عجیب برای خودش قد کشیده...

گرد خدایش تابیده

تا حریم امن ارباب مهربانش رسیده

و تا دل عاشقانه هایی پاک فرو رفته...

رگبار کوچکم!

یادت هست سال قبل گفتم که بزرگ شو... بزرگ شو تا برایت تمام رازهایم را بگویم...

بزرگ شو تا راز ِ روز تولدت را هم برایت بگویم و تو بنشینی چشم در چشم من و خوب گوش کنی... و ذره ذره واژه هایم را در خودت بریزی و حل کنی و رگبار ِ درون ِ مرا، سراپا آرامش شوی...

و حالا یک سال به قدر هزار سال بزرگ تر شده ای

می بالم

به بالیدنت می بالم

بزرگ تر شو رگبار ِ کوچکم

آنقدر که تمام زمین پُر از تو شود

آنقدر که تمام دل ها به تو ببالند... با تو بالنده شوند و تا خدا بروند...

بزرگ تر شو رگبار ِ کوچکم

من و تو تمام ِ روزهای خام ِ سرگشتگی را پشت سر گذاشته ایم

وقت ِ پخته شدن رسیده رگبارم

سـه ســـالگی ات مبـــارک بــاد رگبــــار سراپـــا آرامـــــشم