به اقیانوس رسیده ام... در سقوطی که ابتدای صعود آدمی ست...

هواللطیف...

کمی اگر وقت داری کنار حوصله ام بنشین...

تلاطم امواج موّاج واژه هایم جامانده از طوفان دیشب  و دیشب های دریایند...

دریای صبری که گاه و بیگاه در خود غوطه می خورد و گرداب ِ حادثه ها سرخ ترین سیلی باقی مانده بر پیکره ی آبی ِآنند...

کمی اگر وقت داری کنار همین دریای لبریز شده بنشین...

مَدّ بی جزری که تمام ساحل آرامشم را فرا گرفته...

آب های وحشی شده ی احساسی که در بستر زمان فروخفته اند... در خود غرق شده اند و مُرده اند...

به آب ها هم که نفس نرسد می میرند... بو می گیرند... بوی نای مُردگی...

کمی اگر وقت داری کنار آب های مُرده ای احساسات لطیفم بنشین...

گاه مرگ ها هم لطیفند... مثل آب های مُرده ی فروخفته ام... 

به لطافت پَرهای ریخته ی قویی زیبا...

به لطافت ابرهایی که در رویاهایم هزاران بار رویشان زندگی کرده ام... دویده ام... راه رفته ام... خوابیده ام.. قصری بنا نموده ام و در پنبه ای ِ گرم و نرمشان تا بی تا ترین زمان ها آرمیده ام و در امنیتی محض فرو رفته ام...

کمی اگر وقت داری کنار امنیت واژه های گــُر گرفته ام بنشین...

امنیت واژه هایی که برآمده از عمق وجود منند... منی که سال هاست در برهوت بی رحم زمین مدفون شده ام و کسی بر مزارم فاتحه نمی خواند...

گاه، خاک، امن ترین پناه آدمیست... و گاه، آسمان، سرآغاز رویشی تا معراج بندگی...

من اما از خاک به آب و از آب به اشک و از اشک به سقوط و از سقوط به یکباره به آسمان رسیده ام...

ذره ذره تبخیر شده ام... به حرارت سوزان داغ های دلی گـــُر گرفته...

و تا آسمان و امنیت بی نهایت خدایم رسیده ام...

راستی!

            کمی اگر وقت داری بیا و کنار من و خدایم بنشین

نگاه کن که چگونه در اوج اضطرار، آرام می شوم آنگاه که یادش یادواره ی لحظه به لحظه ی من است....

نگاه کن که چگونه می آید... کنار تمام بی حوصلگی ها و باران هایم می نشیند... بر سر و روی بی پناهم امنیت می پاشد... امنیتی از جنس خودش... 

بر دلم بوسه ی محبت می زند و در نگاهم گل امید می کارد و  بر لبانم لبخند آرامش می نشاند...

و تمام اشک هایم در زمین فرو می روند... بر دست هایم می لغزند و به خورد ِ دقایقی می روند که حالا دیگر گذشته اند...

نگاه کن که خدایم در فرشته ای تجلی می کند و می آید و تمام اشک هایم را دانه به دانه می بوسد و برای بی پناهی های تمام این سال ها، شانه می شود... حتی اگر کلامش شانه شود... حتی اگر خیالش شانه شود... حتی اگر صدایش شانه شود...

میان ناامنی این همه نگاه، گاه، نگاهی امن ترین نگاه دنیا می شود و خدا در چشم هایش تجلی می کند و می آید می نشیند گوشه ی قلبم و دریای لبریز شده ی صبرم را به اقیانوسی آرام مبدّل می کند....