دلم انار می دهد!

هواللطیف...

کمی که از دنیای بیرون و درونت فاصله بگیری، می رسی به یک جای عجیب! مثلا به سکوت! به قفلی که بر دل و دست و زبانت بسته اند... ولی نه چشم ها...

باید مترجم چشم هایم باشی... شبیه او که از فرسنگ های دور، لحظه هایم را ترجمه می کند و در آوای آرام صدایش می ریزد و مرا ذره ذره در شگفتی می پیچد! که چطور می شود چشم ها از این همه دور ِ دور، ترجمه شوند؟؟!

و آنگاه یادم می آید که سالیان ِسال ِپیش،(آن وقت ها که شوقی گمنام در چشمانم خوابیده بود) شاید در کتابی یا روزنامه ای یا حتی وبلاگی خوانده بودم که چشم ها دریچه ی قلب هایند...

تو به ترجمه ی قلب من می نشینی و من از نی نی چشمانم هویدای حضور شگرف تو می شوم و هر لحظه خدایم را می ستایم که اگر بخواهد بشود، عجیب میـــــــــــشود....

همان آیه ای که همیشه مرا می لرزاند...

کن فیکون...

این ها همه تو را به درونی می کشاند که چند روزی ست از تمامش پروا می کنی... و تا می توانی می دوی و می روی و می پری و دور خودت می چرخی و بازی می کنی و غرق کارهایت می شوی تا دور شوی... تا دیگر نترسی...

تا بیمی در دلت و با دلت رخت بربندد و برود...

اما! غافل از دل آدم ها که نمی رود... که اگر می رفت دیگر آدم، آدم نبود...

که اگر دل برود دیگر آدم، آدم نمی ماند... مثل خیلی های آدم نما...!!!

چقدر خوب که دلم همینجاست... این روزها به گوشه ای دنج خزیده بود تا بازگردم و بردارمش و ببوسمش و نوازشش کنم و هر آنچه حس خوب است را به جانش بریزم.... 

دلم تشنه بود...

دلم ترسیده بود...

دلم کوچک شده بود...

آخر دلم طاقت از کف داده بود...

درست از اولین نفس هایش در حریر ِ مِهرم تنیده بود و لای ابریشم نگاهم جان گرفته بود و از آغوش گرمم یک لحظه ام بیرون نرفته بود...

دلم هنوز کودکی ست که با یک بوسه آشتی می کند و با یک آب نبات چوبی خوشبخت ترین دل دنیا می شود...

دلم راستی تنها رام ِ من است!!!

(تا بوده خودم مسئول دلم بوده ام!)

دلم تیغ هم دارد!

تیغ هایی که اگر نازشان را بکشی می خوابند... محو می شوند... انگار که اصلا نبوده اند...

تیغ هایی که اگر کمی کنارشان بنشینی و برایشان شعرهای عاشقانه بخوانی، دانه به دانه گل ِ سرخ ِ انار می شوند و اگر هر روز درست سر یک ساعت مشخص، با نگاه سراپا محبتت سیرابشان کنی و نور عشق بر گلبرگ هایشان بپاشی، انار می دهند... انارهای سرخ و مِی خوش!

انارهایی که بزرگند! قدر دو تا کف دست های لطیفت...

انارهایی که اگر صدایشان کنی، برای پژواکت دلشان می ریزد و اگر بخواهی شان، برایت ترک می خورند و می افتند درست کنار پایت و برای همیشه از آن ِ تو می شوند...

انارهای دلم دست و دلبازند... برای چشم های معصوم ِ ندیده ات می توانند هر روز آفریده شوند و هر روز ترک بخورند و هر روز خاک ِ پای تو شوند و هر روز با جانی که به دانه هایش داده ای به تو جانی دوباره بخشند و دوباره فردا و انارهایی دیگر و دلم و ....

انارستان دلم می شود همه برای تو هم باشد....

باورت نمی شود؟ از مترجم چشم هایم بپرس! یا بهتر است بگویم مترجم ِ قلبم که تمام ِ مرا می فهمد... عجیب از آن همه فرسنگ های دور مرا ذره ذره می خواند و برایم می گوید...

از او بپرس که تمام انارستان دلم هر روز خاک ِ پایش می شود و هر روز من و او انار بارانِ گلگون ترین خاطره هایی می شویم و شاید زمانی هم بشود که انارستان دلم به برکت حضور همیشه اش(مترجم ِ دل و دیدگانم) تا همیشه آباد بماند و هر روز انار بدهد و هر لحظه انار بدهد و هر ثانیه انار بدهد...

انارهای سرخ و مِی خوش و آب دار...

راستی!

این ها همه ذره ای از سکوت مبهم این روزهای زندگی ام بود....

ذره ای که می شود همه هم باشد....

باورت می شود؟؟؟