یا علی و یا علی و یا علی...

هواللطیف...

آری...

درست چهار شنبه بود که همه جا یاس باران شد... همان روزی که از زمین و زمان ستاره می بارید و من غرق دستانی بودم که همه رو به آسمان بودند... آسمانی خشک... درست در ارتفاع کمی بالاتر از نفس هایم بود که اجتماع دعاها و راز و نیازها با غبار غم روزگار گلاویز بودند... همین که گفتیم یا علی... همین که نام علی بدرقه ی دعاهایمان شد، تمام غبارها و حتی خشکی بی حد آسمان بی سخاوت مهر بی مهر و آبان ِ بی باران، به کناری رفتند و از زمین بر آسمان علی می بارید!!!

یا علی و یا علی و یا علی....

کف بر کف علی می گفتند...

دست در دست  علی می خواندند...

دل در دل علی را صدا می زدند...

اصلا زمین علی شده بود و آسمان علی...

تمام خانه بوی یاس کبود علی را گرفته بود و نخل امامت علی

آری!

امسال در یاس باران علی اجابت شدم و آنگاه که کسی می گفت 110 بار بگو یا علی...

مریض داری بگو یا علی

گرفتاری بگو یا علی

غم و غصه داری بگو یا علی

و من می گفتم یا علی...

بر قطره های یاس علی عود و اسپند و کندر می نشست و من غرق می شدم... رفته بودم تا آن ضامن آهو که همیشه عاشق دست کشیدن و بوی عود و اسپند کندر گرفتن حرمش بودم... از همان اسپند دان های خادمانی که بر سر در صحن ها می گرفتند...

علی علی علی...

اصلا همه جا علی بود

مگر می شد علی را صدا نزد؟!

در گوشه کنارهای فرازهای انعام و یا علی ها... در مولودی میلاد امامت علی، رفته بودم تا ایوان طلایش که جان را می خرد...

و وجودت را به یکباره به سمت خودش می کشاند... درست تا سر در حرم...

رفته بودم تا اولین دیدار...

من کجا و نجف کجا و خانه ی علی کجا...

من کجا و مسجد کوفه کجا و شب جمعه کجا...

یادم نمی رود تمام استخوان هایم می لرزیدند و از بازارهای خرابه ای رد می شدیم تا به حرمش، به همان ایوان ورودی که شب قدر از تلویزیون دیده بودم رسیدیم..

خداااااااااااااااای من!!!...

هنوز یک ماه نشده بود و من اینجا بودم...

و معجزه یعنی همین دعوتی که یکباره شد....

گفتم تا سر در حرم می کشاندت و از آنجا...

نه می توانستم ببینم و نه کشیده می شدم... احترامی عجیب مرا در دیوار روبروی ضریح فرو می برد و در خود مچاله می شدم...

ابهت علی وصف ناپذیر است... حتی اگر صحن و سرای حالایش هم مظلوم باشد....

در دلم یک ریز می گفتم علی...

سلام یار یاس کبود...

یا علی و یا علی و یا علی....

آرام آرام روانه شدم... انگار دستی مرا به سوی ضریحش می کشاند که تا گرفتمش تمام زمین درونم لرزید... و جز خرابه هایی بیش بر دلم باقی نماند...

.....

....................

.......................................................

و آنچه شد در همین نقطه چین ها پنهانند...

یا علی و یا علی و یا علی...

مجلس تمام شده بود و اسپند ها آرام گشته بودند...

من بودم و

بوی علی و

مِهـــر علی و

عشق علی و

استشمام یاس باران کبود علی....

به امید اجابت دعاهایمان در هوای علی....

آنقدر دیر آمده ام که...

اما آمده ام

غدیر  ِعلی بر تمام شیعیانش مبارک باد

---

کاش همیشه همان لحظه های خوب چهارشنبه بودند...

در اضطرار که باشی تنها این لحظه ها تو را نگه می دارد و بس...

در اضطرار که باشی در پناه علی آرام می شوی و ذکر هر روز و شبت 110 بار یا علی یا علی یا علی...

در اضطرار بودن یعنی درست همین روزها...

همین روزهایی که عجیب یادآور لحظه های مُرده ی چند سال پیشند

روزهایی که حس می کنم دعاهایم در همان شلمچه مانده و هنوز به آسمان نرسیده...

خدای بزرگ من...

تو عالم تمام این جهانی...

همین جهانی که به قول مجری رادیو امروز می گفت دو روز بیشتر نیست!!!

همین دو روز دو روزهایی که هزار روز شده اند دارند بد تا می کنند...

کمی خوبی بیاور خدایم

از همان جنس خوبی هایی که خودم و خودت و شلمچه و او می دانیم...

همان لحظه های محشری که خیلی زودتر از این ها باید اتفاق می افتاد و نیفتاد...

بحق علی و به یاد علی و به نام علی

اللهم صل علی محمد و آل محمد....