خانه آسمانی مادربزرگم...

هواللطیف...

همیشه در ترتیب ماه های قمری مشکل داشتم مثل ماه هشتم تا دوازدهم میلادی که یادم می رفت مثلا ماه نهم دسامبر بود یا سپتامبر یا نوامبر یا ...

ماه های میلادی را همیشه تا ماه هشتم پشت سر هم می گفتم و به آنجا که می رسید تُپُق می زدم! و هنوز هم یاد نمی گیرم!

ماه های قمری اما داستانشان فرق داشت، هیچ گاه نفهمیدم اولین ماهشان کدام است و آخرش کدام

هیچ وقت هم نفمیدم مثلا بعد از ربیع الثانی چه ماهی می آید و قبل از ربیع الاول کدام ماه بوده

حتی یادم هست همین چند سال پیش بود که فهمیدم ربیع الثانی پس از ربیع الاول است...

تنها ماه هایی که می دانستم، ماه صفر بود که می گفتند بعد از محرم می آید...

دیشب پس از یک روز سخت و سنگین، در اتاقم بودم که مجری نمی دانم کدام اخبار بود که می گفت پنج روز مانده تا محرم...

درجا لرزیدم... درست از سر گوش هایم تا نوک بزرگ ترین انگشت پایم و اضافه ی لرزه ها هم اشکی شد و از گوشه کنار چشمانم چکید...

رفتم تا چندین سال پیش... سال 83 که برای اولین بار در خاطرم ماند، پس از ذی الحجه، محرم می آید

یادم هست سال آخر زندگی مادربزرگم بود و دکترها جوابش کرده بودند و خودش نمی دانست... با زن دایی و خاله ام راهی خانه ی خدا شدند... حج تمتّع...

یک ماه تمام...

جز آخرین کاروان ها بودند که می رفتند و به طبع آخرین کاروان هایی بودند که بازمیگشتند، شاید هم آخرین کاروان بودند، درست یادم نیست

اما یادم است محرم شده بود که آمدند...

یادم هست هر کسی ما را می دید از حاجیانمان می پرسید و می گفت محرم شد و هنوز نیامده اند؟؟؟

آنجا و آن روزها بود که برای همیشه در خاطرم ماند پس از ذی الحجه محرم می آید و پس از آن ماه صفر...

و حالا می توانم سه ماه از ماه های قمری را پشت سر هم بگویم...

یادش بخیر... آن روزها که آمده بودند، مصادف شده بود با گذرگاه در خانه ی مادربزرگم... درست جلوی خانه ی مادربزرگم هر سال خیمه ی حضرت علی اصغر برپا می شود...

چقدر خوب بود... روزهایی که از صبح تا شب خانه ی مادربزرگم بودیم و موز دوست نداشتم و یک کارتون موز خریده بودند و تمامش داشت سیاه می شد و مادربزرگم دائم به نوه هایش موز می داد و من نمی گرفتم و ...

یادش بخیر چقدر در حیاط آن خانه بازی می کردیم... مخصوصا وقتی کوچک تر بودیم و از صدای شبیه خوانی خسته می شدیم با پسر خاله و دختر دایی و پسردایی هایم در حیاط از قایم موشک بازی می کردیم تا گرگ رنگی و وقتی کمی بزرگ تر شدیم کارمان شده بود بدمینتون و والیبال بازی کردن...

حالا اما همه بزرگ شده اند... بازی هایشان از جنس بازی های بزرگ ها شده که در حیاط خانه ی مادربزرگم جا نمی شود...

پینت بال و رالی و بولینگ و....

و دختر ها هم به محض اینکه دور هم جمع می شوند از مدهای جدید می گویند و عکس های فیس بوک و فیلم های شبکه ی جم و فارسی وان و فمیلی و...

یا کمی که جمع صمیمی تر می شود و مثلا جمع های دونفره، یاد غصه هایت می افتی و از مشکلات زندگی ات می گویی و می گوید و کسی دیگر شاید به حیاط خانه ی مادربزرگ نگاه نمی کند...

دلم اما یه هم پا و هم دل می خواهد... یک هم بازی خوب... یک دوست که مثل خودم فکر کند... هنوز هم برایش گرگ رنگی به چه رنگی جذابیت داشته باشد و هنوز هم از قایم موشک لذت ببرد و بدمینتون بازی در حیاط خانه مادربزرگ را با هیچ چیز عوض نکند...

دلم از آن دوست ها می خواهد که در کنارم ندارم اما دورتر از این دیار دارم...

کسی که با دیوانگی هایم دیوانگی کند و به کودک درون زنده ام نخندد...

کسی که پا به پای من تمام عرض و طول زاینده رود را راه بیاید و پاهایش تاول بزند و باز هم خسته نشود...

کسی که میان پل های سی و سه پل مثل من بدود و بچرخد و قایم موشک بازی کند...

کسی که اگر از پشت، چشمانش را گرفتم نگران به هم خوردن خط چشمهایش نباشد و با غضب مرا نگاه نکند که وای ریملم ریخت!!!

چقدر آدم ها تنها شده اند و کودک درونشان را در آب و رنگ صورت هایشان گم کرده اند...

گناه منی که هنوز با کودک درونم و خاطرات پاک کودکی و نوجوانی ام زندگی می کنم چیست؟

هنوز حرمت دلم را سرم می شود و هنوز هم برای خودم و شخصیتم ارزش قائلم...

اینقدر که به هزار آب و رنگ از خودم بوم رنگی نسازم و با موج موهایم کسی را غرق نکنم و ....

راستی خدایا چرا آدم ها اینقدر به زمین چسبیده اند؟؟؟

انگار یادشان رفته راه آسمان باز است...

آقای خوبی های همیشه ام...

آقای مهربانی های بی بدیل...

سلام...

پس از این همه ننوشتن، رسیده ام به جمعه ای که از آن شماست....

یکی از هزاران هزار جمعه های چشم به راه....

چشم به راه آمدنتان...

می شود غروب این جمعه، دیگر غریب نباشد مولایم؟...

اَللهُـمَّ عَجِّـل لِـوَلیـِکَ الـفَـرَج