تندر ِ تند ِ زمان...

هواللطیف...

زمان بی اندازه تند می گذرد...

آنقدر که از دست من و تو خارج شده...

نگاه کن! دهمین ماه ِ سال هم آمد و هنوز در همان لحظه ی سال تحویل نارنجی نود و دو مانده ام...

باورم نمی شود تمام این روزها و هفته ها و ماه ها گذشته باشند و از من آدم دیگری ساخته باشند... با دنیایی دیگر و رنگ و بویی دیگر

باورم نمی شود...

دی پارسال و این روزهایش را خوب یادم هست و تنها امتحان هایی که داشتم و درگیر پروژه ام بودم و به نتیجه نمی رسید و بهمن ماه آخرین مهلت دفاع بود و از طرفی نه شرایط روحی خوبی داشتم و نه جسمی...

یادم نیست چند بار اما همین که به دانشگاه می رسیدم سر از بهداری در می آوردم و سرمی یا آمپولی یا دکتری و...

فشار روحی پارسال آنقدر زیاد بود که باورم نمی شد دوام بیاورم ولی خدا را شکر آنطور که باید گذشتند و درست پس از اتمام تمام این چند سال راه دیگری باز شد و مسیر تمام زندگی ام عوض شد...

هرچند حالا هنوز هم دلم می خواهد گاهی بروم تمام جزوه ها و درس های گذشته را بردارم و بخوانم ولی کنکور امسال را ثبت نام نکردم که دلم یک دل شود...

هرچند با کنکور رشته ام نه تنها به دانشگاهی که دوست دارم بلکه به او هم می رسیدم... اما...

امروز تمام لحظه هایم در گذشته ای سیر می کرد که حالا سیصد و شصت هفتاد روز از روزهایش می گذرد...

یادم هست پارسال می گفتم سال دیگر... اوووووووووووه یک سال تمام!!! اما حالا می بینم نه تنها یک سال که سال ها چنان پشت سر هم می آیند و می گذرند که ناگهان چشم باز می کنی و چند سالی از دفتر زندگی ات ورق خورده... سیاه ، سفید، رنگی... هزار رنگ شاید...

بزرگ شده ای... حالا که برادرت به آن سال های پر شور تو رسیده و ناگهان امروز می گویی ببین! ده سال طاقت بیاور از شر این جوش های جوانی هم راحت می شوی...

می گوید اوووووووووه ده سال؟؟؟

زیر لب می گویم چشم باز کنی ده سال دیگر شده...

مثل من که انگار هنوز در ده سال پیش قدم می زنم... کوچه ها همان و درخت ها همان و خیابان ها همان! تنها هزار خانه خراب شده و هزار طبقه قد علم کرده اند...

منی که اما خاطراتم را لا به لای سنگفرش های قدیمی جستجو می کنم آسمان برایم فرقی ندارد...

زود می گذرند... حتی از همین جا هم سه سال و نیم گذشته و باورم نمی شود...

راست می گویند که این قافله ی عمر عجب می گذرد...

خاطره هایی هست که انگار همین دیروز رخ داده اند... دیروزی که شاید دو سه یا چهار و یا حتی ده سال از قدمتشان می گذرد...

خاطره ها و آدم هایی هستند که همیشه زنده اند... فرقی نمی کند هزار عمل زیبایی انجام داده باشند و دیگر خود قبلیشان نباشند... حتی مهم نیست که دیگر گذرت به آن ها می افتد یا نه...

تنها در ذهن و یاد تو با همان شکل قدیمی می مانند... زنده تر از حالا شاید...

و هر روز با گذر خود یک ورق دیگر بر تمام شفافیت این خاطره ها می فشاند و من مانده ام که چطور به برادر کوچکم بفهمانم ده سال که چیزی نیست...

کافیست چشم روی هم بگذاری، به قدر نفسهایی عمیق شاید ده سال دیگر می رسد و آن روز من هم زنی شده ام در آستانه ی سی و چهار سالگی...

کجایم را نمی دانم

چه می کنم را هم نمی دانم...

و زندگی چه بازی های جدیدی برایم خواهد داشت را نیز...

تنها می دانم که کاش با حالایم زمین تا آسمان فرق کنم

کاش زندگی مهربان تر بگذرد...

دلم نمی خواهد ده سال دیگر هم مثل ده سال پیش در همین کوچه و خیابان ها قدم بزنم و نفس بکشم...

نمی خواهم ده سال ِ دیگر همینجا ایستاده باشم!!!

راستی ده سال دیگر کجاییم؟؟؟

«روی این طاقچه از عشق پر است

پشت این پنجره از تاریکی

و من از پروازی به هر آنجا که دلم می خواهد...»

«زهرا حسینی»