آیه های سپید و زیبای خدا

هواللطیف...

تمام دیروز و دیشب و بی حوصلگی های محضی که به سراغم آمده بود و افتادن از لبه تیغ رفت و امروز آمد

امروز که حالا فکر می کنم اتفاقات زیادی افتاده و تازه غروب میهمان آسمان گشته...

دیروز شب نمی شد و امروز آنقدر مشغول بود و ذوق زده که غروب شد

امروز پرونده ی چند سال از بهترین سال های زندگی ام بسته شد... بعد از یک سال به دانشگاهم رفتم... جایی که تمام این سال ها دلم می خواست از پشت همان پنجره های بلند کتابخانه ی مرکزی به گنبد فیروزه ای سید محمد و کوه های عظیم و دانشگاهم نگاه کنم و بدون دلهره از امتحان... از نمرات... از پاس شدن ها... از شب های امتحان و از تمام این دغدغه های دانشجویی...

و امروز شد... میان صدها قفسه کتاب قدم می زدم و تمام این آزادی و وارستگی سهم من بود... از چهار پنج سال زندگی در این خطه ی هستی... جایی میان چندین کوه بلند پر از ساختمان و آدم و دانشجو... جایی که از بچگی آرزوی من بود و به آرزویم رسیدم و بهترین سال های نوجوانی و جوانی ام را میان تمام جاده های تو در تویش گذراندم با دوستانی که حالا هر کدامشان جایی در این شهر و کشور و جهان به زندگی مشغولند... یکی فوق می خواند و یکی کار می کند و یکی ازدواج کرده و یکی رفته خارج و یکی بچه داری می کند و یکی هم در خانه استراحت...

امروز تنها استادها و چند تا از بچه های قدیمی و پرسنل آنجا عوض نشده بودند... دیگر از هزار سلام صبح تا شب خبری نبود... هنوز هم این دانشگاه را با تمام سختی هایی که داشت دوست دارم... و بی شک قدم زدن میان برف امروز و در این دانشگاه بهترین اتفاق این چند ماه من شد... و یا چند سال

صبح با ذوق برف به سوی دانشگاه رفتم و به جاهایی که دوست داشتم... حتی همان یادمان شهدای گمنامی که تمام این چهار پنج سال یکی از محبوب ترین مکان هایی بود که تنهایی می رفتم و سلام می دادم و چه رازهایی که میان این سه سنگ جا نگذاشته ام...

هر کسی امضا می کرد می گفت مبارک است

مبارک است

مبارک است

و من مدرکم را لای شال و کاپشنم پیچیدم و زیر برف قدم می زدم... مستانه قدم می زدم

آغاز باریدن برف و اتمام کار من با این دانشگاه...

چه شد که زده شدم از این جا را

از این رشته را

نمی دانم

فقط می دانم تمام آن سال ها در گوشه ای از ذهنم باقی می مانند و من دوباره از نو شروع می کنم

از همان زمانی که هجده ساله بودم و شوق ورود به دانشگاه سراپای وجودم را گرفته بود

به امید چهار سال دیگر که باز هم مدرکم را در خود بپیچم و زیر برف قدم بزنم و به بالاها فکر کنم... به فوق به دکترا و آن بالاهای بالا

راستی برف آمد

امروز

و از صبح آمد و آمد و آمد

نشست و نشست و نشست تا سپید شد

تا تمام شاخه های عریان کوچه و باغچه مان سپید شدند

تمام پارک در خانه مان با سپیدی یکسان شد و تمام کوچه یک رنگ

تمام ماشین های کوچه هم سپید شدند

و آدم ها تنها لکه های رنگی گاه و بی گاه این گستره ی سپید بودند...

چقدر خوب که پس از سال ها برف بارید و میهمان خانه هایمان شد

میهمان اصفهان من

کاش تمام زاینده رود پر شود

از برف

و جاری گردد

جاری

تا تمام آنان که به ناحق زاینده رود ما را بسته اند به خود بیایند که آب زنده رود را خوردن آخر عاقبت ندارد... ندارد... ندارد...

سال ها بود زمین یک دست یک رنگ نشده بود

سال ها بود شاخه های عریان تو در توی کوچه و خیابان های این سرای بهشتی لباس سپید بر تن نکرده بودند

سال ها بود عروس زمستان رخ نمی نمایاند

و امروز

شهر من سپید پوش شد

سپید

به نجابت زمستان

آنقدر ذوق زده ام که به بچه ای می مانم رسیده به یک عالمه شکلات

نه تنها من که مردم شهرم

تمام آدم های پارک دم در خانه مان که برف زمین ننشسته بود آماده ی درست کردن آدم برفی ها بودند و فلاش دوربین هایی که تند تند زده می شد

خدایم

شکر

برای آمدن عروس زمستان

باشد که زندگی هایمان سپید گردد

سپید

پاک

بی ریا

زیبا

آرام

امن

پر از حضور تو

پر از یاد تو

پر از خواستن تو

پر از ایــمــان به تو

خدایم

شکر

و ببخش تمام روزهای بی صبری را

لحظه های بی حوصلگی را

ثانیه های ناامیدی را...

برف خودِ زندگی ست

آیه ای سپید باریده بر سیاهی شهر

سلام آیه های سپید و زیبای خدا

سلام عروس سپید پوش زمستان

سلام

کوچمون:دی

و درختی که افتاد:دی