مرده ام شاید!

هواللطیف...

می خواند و می روم به دردهای نهان...

"جان می لرزد که ای وای اگر دلم دیگر برنگردد...

ماهم به زیر خاک و دلم در این ظلمت زمان است...."

می خواند و سوزَش جان ِ بی جان شده ی این روزهایم را به آتش می کشد...

آن طرف تر از این جا برای خودشان می بُرند و می دوزند و من تنها بر تن می کنم تقدیری که برای روزهایم سنگین بود

رقاصه ی سرنوشتی شده ام که مرا به سرزمین های گمنام هستی سوق می دهد و هر روز سازی تازه می نوازد و مرا در سردرگمی غریبی می پیچاند...

خسته ام

از تمام جنگیدن ها...

از تمام چرخیدن ها...

او که باید، رفت، پس چه باک! سبز و سرخ و سپید و سیاه و هر چه که هست...

من تنها تنپوش تقدیر شده ام...

کسی آن طرف تر از اینجا می بُرد و می دوزد و حالا به تسلیم رسیده ام...

به بی تفاوتی نوشکفته بر بستره ی احساسم...

و تمام اتفاقات پیش رویم سنارییوی از پیش نوشته ایست که من تنها بازیگر نقش اول آنم...

"ای باران...

از غصه ام آگاهی...

بزن نم به خاکش ز اشکم نپرسد چرا تنهایی..."

*بنفش نوشته ها از آهنگ ای باران علیرضا قربانی ست.

(آهنگ وبلاگ)