آدم برفی!

هواللطیف...

گاهی بعضی از آرزوهایت خیلی زود برآورده می شوند، مثلا دلت هوایی برف و آدم برفی ساختن کرده باشد و به یک پیشنهاد ساده چند ساعت بعد کنار یک آدم برفی که از قد خودت هم بلندتر شده عکس می گیری و خاطرات خوش آن روز برفی را در پس این عکس های سپید به یادگار می گذاری...

درست روز میلاد نبی اکرم...

روی برف های دست نخورده نقش دستانت را حک می کنی و به دیروز همان موقع می اندیشی که چقدر دلت دوست می خواست تا برف بازی کنی... آدم برفی درست کنی و بخندی و بخندانی... شاد باشی و شادی کنی...

و هم عصر همان روز و هم روز بعد اتفاقاتی می افتد و تو اینقدر در برف ها غوطه وری که تمام بدنت منقبض می شود و پس از سال ها طعم سپید برف های پاک و زیبای دست نخورده را مزمزه می کنی...

گاهی بعضی آرزوها اما سال ها طول می کشد و باز هم دوباره وعده ی سال های بعد را به خودت می دهی و نمی شود...

این گاهی شدن ها و گاهی نشدن ها برایم معمایی ست که هنوز حل نشده... تنها می دانم که خدایم مهربان تر از مهربانترین آدم هاست...

این روزها که دوباره به همان 18 سالگی گذشته بازگشته ام و میان هزار راه که نه! اما همین چند راه ِ پیش رو، حیران وامانده ام، تنها به تو پناه می آورم... به تو که خدای دانای منی... خدای آگاه منی... خدای توانای منی...

به تو که خدای مهربان منی...

راه را نشانم ده... که هر کدام مرا تا آخر زندگی یک جور عجیبی می کشاند... راه های متفاوتی که نمی دانم کدام به صلاح من است، کدام خیر است و کدام شر...

ساده و مختصر بگویم!

دیگر آن دخترک جسور شش سال پیش نیستم... کمی محتاط تر از همیشه راه می روم، نفس می کشم و زندگی می کنم

کمی با ملاحظه تر تصمیم می گیرم و راستش کمی بیشتر می ترسم...

جسارت شروع راهی که تو برایم رقم می زنی را به من ارزانی دار که تو یگانه خداوند مهربانی منی

مهربان پروردگار بی همتایم...

از تو به خاطر تمام بودن هایت ممنونم...

به خاطر تمام نعمت هایت

تمام داده ها و نداده هایت...

به خاطر تمام شدن ها و نشدن هایت...

مهربان پروردگار بی همتایم

از تو ممنونم که خدای منی

حاصل زحمات بی دریغ من و مادرم و داداشم و زن داییم و دختردایی هام و دختردایی ِدختر داییم