حرف های ناگفته...

هواللطیف...

تا به حال در تمام طول عمرم بیکارتر و الاف تر از این روزها نبوده ام... از پنج شش سالگی که روانه ی آمادگی شدم و دبستان و راهنمایی و دبیرستان و پیش دانشگاهی... تابستان هم که می شد یا کلاس نقاشی می رفتم و یا کلاس زبان و هر سال هم یک کلاس جدید که به تمام هنرهایم افزوده می شد...

پس از آن هم دانشگاه و هفت صبح سر ایستگاه بودن ها و همیشه ی خدا از سرویس جا ماندن و تمام سال هایی که خوب بود و رفت... تا دانشگاه تمام شد کلاس های دوره ی یک ساله ام و حالا رسیده ام به روزهای بهمن...

بهمن پارسال هدیه ی خوب ماه تولدم زودتر از آنچه که انتظارش را می کشیدم سر راهم سبز شد و باعث شد در اجرای هدفم و رسیدن به آن جا که باید خوب ِ خوب تلاش کنم و از بین دو راهی عظیمی که فرسخ ها میانشان فاصله بود یکی را انتخاب کنم و شروع کنم... و حالا که هر روز اول صبح اولین جایی که سر می زنم سنجش دات اُ آر جی ست و آویزان تر از قبل صفحه اش را می بندم و می روم...

منتظرم...

منتظر یک شروع جدید و سخت... آنقدر که تمام سال هایش را این روزها که بیکارم هزار بار مرور خواهم کرد و گاهی شک می کنم به اینکه چطور چشمم را به روی حرف همه بستم و تنها به علاقه ای که در درونم نهفته بود میدان دادم و هر روز شاهد رشد آنم و حالا که از بیخ و بُن می خواهم آماده اش کنم... هر چند اکثرا می گویند ما که رفتیم چیزی نداشت!

دلم می خواهد با جسارت تمام بایستم و بگویم من هم می روم! ببینم چیزی دارد یا نه! که مطمئنم برای من دارد... لااقل صاحب همان لقبی می شوم که همیشه دوستش داشتم... architect!!!

یک خانم مهندس گفتن هایی به دل نمی نشیند... هرچند برای همین القابی که چند سال یک بار نصیب آدم ها می شود چه زحمت ها که نمی کشند! خود من یا تمام دوستانم چقدر هر سال... هر ترم... هر ماه و هر هفته میان یک عالمه فرمول پیچ و تاب می خوردیم و چه کارها که نکردیم... چه چیزها که نخواندیم... و نمی دانم این جسارت کجای وجودم نفهته بود که حالا می توانم تمام هم سن و سال هایم را ببینم که یا به استقلال رسیده اند یا سال اول و دوم فوقند و یا سال دیگر حتی لقب دکترا را یدک می کشند...

این جسارت کجای درونم بود که...

بگذریم

هر چه بادا باد

از تکرار های پی در پی خسته ام

از خانه ماندن و بی کاری

از این دوری

از گذشته ای که گهگاهی مرا چند ساعتی در دورترین نقطه ها فرو می برد...

از اینکه بیکار در خانه باشم! و هر جا می روم رسما پارتی بخواهند!!!

از خیلی چیزها و اتفاقاتی که یکی یکی پشت سر هم ردیف شده اند تا این ماه ها را با زجر یکی یکی سپری کنم و هدف برایم دست نیافتنی باشد...

باشد هم دور... چند سال دیگری که...

کجای زندگی اشتباه کردم که اینچنین عقب و جلو می روم! سر جایم نیستم! یا جلوتر از خیلی هایم و یا عقب تر...

این روزها اما هر چه می بینم و فکر می کنم عقب ترم...

و به تمام چیزهایی که چند سال پیش برایم سوال بود می رسم... حتی به سن آن هایی که چند سال ِپیش ِ من بودند...

خیلی وقت ها تو اشتباه نمی کنی...

زندگی به این شکل تنها تا دو سه سال قبل تو نوشته شده... نه بیشتر و یا حتی کمتر!!! گاهی گرفتار قفسی می شوی شبیه تاریک ترین و تنگ ترین زندان ها... هر چه به در و دیوار می کوبی بیرون نمی روی...

مثل مجسمه های دورتادور شیشه شده ی موزه ها... و یا حتی شبیه آن ها که یک حصار چهارخانه ی ریز دور تا دور تو می کشند تا نشود آنگونه که هستی دیده شوی...

به جبر...

جبر

جبر

جبر زندگی گاهی فراتر از همه چی می شود... و تو یا آنقدر می جنگی که باز گرفتار همان زندان مقدس!!! می شوی و یا تسلیم...

تسلیم...

با به به و چه چه هایی که می شنوی و ساکت تر از همیشه در گوشه ی زندان مقدسی که ساخته شده فرو می روی و می اندیشی و خدایی که در این نزدیکی ست و می خواهد که اینگونه ببیند...

حرفی نیست!

بدون قصد و غرض می گویم...

سخت است! شاید سخت تر از تحمل یک چهار دیواری تنگ و تاریک و بی هوای هر روزه که در آن به طرزی قریبی اسیری...

سخت است سوختن و آرام گفتن که حرفی نیست... تو اگر اینگونه می خواهی حرفی نیست...

وقتی تمام تلاش هایم بی نتیجه می شود و در انتها درست به دیوارهای آن زندان مقدس برمی خورم، لااقل عذاب وجدان تلاش نکردن را ندارم... به این در و آن در زدن را ندارم...

تو بخواهی پر پرواز می دهی... راه آسمان را نشانم و پر پر پر...

تو بخواهی این زندان می شکند...

این قفس محو می شود...

تو بخواهی هزار اتفاق ناممکن می افتد و هزار اتفاق ممکن نمی افتد...

تو بخواهی همین حالا دنیا را آب می برد... مرا خواب...

و یا حتی دنیا را خواب می برد و مرا آب... به جایی می رساندم که باید...

و چقدر چقدر چقدر خوب است که کسی گیر نمی دهد که پیوسته تو را می خوانم و صدا می زنم.... مدام با تو حرف می زنم...

هر چند مگر می شود گیر ندهند... زندانی همیشه مورد ظلم واقع می شود... حتی در نمازی که دلش می خواهد با خیال راحت و آرامش بخواند...

تمام قوانین طبیعتت حاکی از آن است که روزی این شب تاریک می رود... که پس از هر شبی سحری ست... پس از هر زندانی آزادی... پس از هر تلاشی ثمره ای و پس از هر دویدنی رسیدن...

راستی پس از هر دعایی هم اجابتی ست... و نمی دانم اجابت تمام دعاهایم در بهترین ِ بهترین مکان های این کره ی خاکی کجا گیر کرده که نمی رسد...

خدایا ممنون برای بودنت در سخت ترین روزهای زندگی... که هر روز سخت تر می شود و نمی دانم کجا به اوج می رسم! به سرازیری! به کمی نفس کشیدن و آرام شدن... آرامش یافتن...

سهم من از تمام آرام زیستن شاید تنها به دوران نوزادی بود و پس... از آن روز که سه چهارسال بیشتر نداشتم و از خودم با هراس پرسیدم که اینجا کجاست و من چه کسی هستم و از کجایم و اینجا چه می کنم، تمام آرامشم رفت...

پیوسته در تکاپو بودم و همیشه چشم هایم را روی هم می گذاشتم و برایم سوال بود که فرق بین من و بقیه چیست! اصلا اینجا کجاست! این دو تا که نامشان چشم است چگونه می بینند! فرقشان با دست و پا و لب و بینی و دندان چیست که آن ها نمی بینند... و هزار هزار سوالی که در ذهنم آمد و آمد و آمد...

از همان سه یا شاید چهار سالگی...

راستی چگونه می شود که اینقدر میان آدم ها فرق است؟ بیست سال تمام دویده ام و نرسیده ام... و کسی نفهمید! کسانی که نزدیک ترین به من بودند هیچ گاه نفهمیدند...

+ یادم باشد بچه ام را فدای هیچ چیز در زندگی نکنم... فدای خودم و خواسته هایم...

یادم باشد اگر روزی قرار شد مادر شوم! مسئولم! مسئول انسانی که به دست من سپرده شده...

باید استعدادهایش را کشف کنم... باید خیلی کارهایی بکنم که این روزها یادداشت می کنم تا یادم نروند...

کاش کسی بود که مرا از غم ِ عجین ِ چشمانم می فهمید! از این همه کلمه چینی هم خسته ام...

به قول سید علی صالحی :

آینه‌بینِ سفر کرده‌ی ما می‌گوید
اگر عبور از احتمالِ شکستن
همین شکستنِ ماست
اینش که صحبتِ سنگ هست
تحمل‌ِ سکوت هست
دردِ بی‌درمانِ درنگ هست
دیگر چه راه،‌ چه رفتن
چه راز و چه رویایی ...!؟


به خدا
جای ستاره در این پیاله‌ی پُر گریه نیست
جای شقایق تشنه
این خاک خسته و این گلدان شکسته نیست
بگو کجا فالِ‌ بوسه و
فهم روشنِ آغوشِ‌ آدمی می‌فروشند


هی آدمیانِ بی گفت و گو، آدمیان عجیب!