روح ِ زیستنم

هواللطیف...

سه پایه

بوم

رنگ

قلموهای کوچک و بزرگ

طرح

و من

آنقدر این حس زیباست.... حس خلق کردن... حس آفریدن... حس زنده کردن رنگ ها... حس جان بخشیدن به اشیا... حس عمق و بُعد دادن ها... حس کشیدن یک چهره... یک قطره اشک... یک لبخند ناز و چشمانی معصوم... یک سبد میوه... یک خوشه انگور درخشان... یک دسته برگ... یک عالمه گل و چند دانه سیب...

مخلوط کردن رنگ ها و رنگی تازه یافتن...

نقاشی از همان بچگی، تمام علاقه ی بی حد و مرزم به زندگی بود... شاید از آن وقت ها که آمادگی می رفتم و به اردوی باغ پرندگان رفتیم و از وسط دفترنقاشی ام برگه ای کندم و باغ پروندگان را نقاشی کردم... نقاشی ام دست به دست می چرخید و کلاس به کلاس و در آخر هم به اداره رفت و دیگر بازنگشت...

یا علاقه ام به نقاشی در نگهداشتن تمام دفترهای نقاشی دبستانم به وضوح پیداست...

چقدر دلم می خواست کتاب های دبستان و راهنمایی ام را داشتم و از میانشان تنها دفترهای نقاشی ام را پنهان می کردم و بقیه را مادرم در گونی میریخت و دور می انداخت... و چقدر غصه می خورم حالا که دست خط بچگی هایم را هم ندارم...

دفترهایم از تمیزی و زیبایی تک بود... و تمامشان سال هاست که رفته اند...

نقاشی عجین دست هایم شده... و همین انگشتان ِ دست چپم که چقدر عاشقانه قلمو و رنگ ها را بر بومی سپید می رقصاند...

حس نقاشی کردن و خلق و آفریدن حسی ست که تمام نمی شود... برای من همیشه تازگی دارد... به تازگی و درخشندگی رنگ های روغن خشک نشده... به انحنای پیچ در پیچ موهای دخترکی که در می آوری و یک لبخند زیبا...

به چشم هایی که واقعی اند...

و به میوه هایی که ناخودآگاه دستت را دراز می کنی برای برداشتنشان...

نقاشی برای من روح ِ زندگی ست

دوستش دارم...

این روزها فرصت کرده ام که باردیگر بازگردم و به کلاس های نقاشی ام بروم و دوباره به به و چهچه کردن های استادم و ذوق و شوق من و تمام خاطرات رنگارنگ مانده در نقاشی هایم

خداوندا

تو نقاش زبردست جهانی...

خالق هر آنچه که هست

چقدر زیباست حس ِ آفرینش...

سپاس خدایم که به قدر ذره ای ناچیز این احساس ِ زیبا را به جانم می بخشی

سپاس مهربان ِ بی همتایم....