گرداب ِ گردون!

هواللطیف...

شاخه های تکیده ی امید

بی بار تر از آن است که نوید بهار دهد!

و گردون ِ روزگار

پایین تر از آنی که نفس برسد!

روحم زخم خورده ی ترکه های خشکیده ی سرد!

و جانم در ناجوانمردی سرنوشت می سوزد!

کیست که غیرتش سایه بان شود و

دستانش پناه و

دلش مأمن امن زیستن؟!

نه بوی اقاقی به مشامم می خورد و

نه عطر نرگس و

نه عشق رُزهای سرخ!

کیست که جواب بدهد؟!

تمام پژمردگی گلبرگ های نسترن و نیلوفر را!

و چرا گردون نمی گردد؟!

تا به کی خراش ِ تن، بر زمین ِ پست بیفتد و

صخره ها در قلبم تیر نامردی بیفکنند...؟؟؟

بچرخ گردون!!

که ملحفه ی خاکی زمین،

روح و جان و تن و روان مرا

همین روزهاست

که در خود برای همیشه مدفون سازد!!!

دچار ِ گردابی مهیب شده ام!

+ به هزار ساز زمین رقصیده ام! گیج گوشه ای افتاده ام و نمی چرخد!

این گردون ِ زندگی نمی چرخد که نمی چرخد که نمی چرخد!!!

++ قدرت شکر کردن را در این روزهای سخت ِ سخت از من مگیر خدایم....

ساده بگویم

می ترسم!