اتفاق ِجوانی

هواللطیف...

این روزها همه جا بهاری شده... درست از روز اول فروردین ماه نود و سه

داستان هر ساله ی آدم هاست... تا لحظه های آخر تحویل سال در تکاپو و جنبشند و با همان توپی که ناگهان می ترکد همه چیز آرام می شود... با لباس هایی نو... حال و هوایی نو... خانه ی تمیز... و دل هایی نو به استقبالش می رویم...

انگار نو می بینم

نو تر از آخرین روز سال...

درختان را

گل ها را

سفره های هفت سین را

کبوتران را

آدم ها را

نگاه ها را

چشم ها را

همه را جور دیگری می بینم!

تلقین ِ نام بهار هم بهار می آورد... شادی می آورد... شکوفه  و برگ های سبز تازه می آورد..

هجای نام بهار بوی نارنج می دهد... بوی خوش پرتقال و شکوفه...

فرقی نمی کند منتظر بهار باشی یا نه! بهار هر وقت که خدا بخواهد می آید

به قول مجری رادیو که امروز می گفت بهار، تصمیم ِ خداست!!!

راست می گفت... بهار به راستی تصمیم خداست... درست در انتهای سرما سر می زند و به گل می نشیند...

می گویند بهار ِ زندگی، جوانی ست...

و من که از نوجوانی ام سال هاست فاصله گرفته ام هنوز نمی دانم کجای جوانی بهار ِ زیستن است؟ کدام روز جوانی فصل رویش شکوفه های شوق می شود... گیسوی سبز بیدهای دل از کدام لحظه می رویند؟ و هزار سوال بی جوابی که برایم جوانی را، بهار زندگانی را معمایی پیچیده ساخته...

سال تحویل ِ جوانی عقربه ها روی کدام عدد هستی ایستاده اند؟ و ثانیه در کدام زاویه به روی عمر لبخند می زند؟

حکایت جوانی و بهار و شکوفه و شادی و نشاط و سرزندگی هنوز برایم اتفاقی مبهم است!

دیروز به یک خانه ی قدیمی دعوت بودم و در موزه های متعددش یک ترازوی قدیمی را دیدم... از آن ها که دو تا کفه داشت و یک تراز میانشان و تعدادی وزنه...

رفتم تا هفت هشت سالگی ام... شاید هم کمتر... به خانه ی پدری پدربزرگم که می رسیدیم سرگرمی مان بازی با ترازوی دو کفه ی کوچکش و وزنه های سکه ای اش بود... تمام وسایل خانه را وزن می کردیم... تراز که می شد انگار دنیا برای ما بود... یادم هست نه قوطی چای و نه استکان و نعلبکی و نه قندان و هیچ چی از دستمان در امان نبود...

و چقدر تمام این سال ها را فراموش کرده بودم و دیروز ناگهان با دیدن آن ترازوی قدیمی برای چند دقیقه ای خیره روبرویش ایستادم و به تمام بچگی هایمان فکر می کردم... و اینکه چقدر دنیا سریع می گذرد... حالا آغاز پانزدهمین سال فوت پدربزرگ و عمویم است و این خاطرات برمی گردند به هفده هجده سال پیش...

و من که برای تعریف و یادآوری خاطراتم حس دختر بیست ساله ای را دارم و یادم رفته که امسال پنج سال به این بیست سال ناقابل اضافه می شود...

چقدر تند تر از باد می گذرند... و اتفاق جوانی برایم نامفهوم ترین اتفاقی ست که می توانسته بیفتد و باورش برایم سخت ترین کار دنیا باشد...

پروردگار مهربانم...

به رسم خداوندی ات نگاه هایمان را... قلب هایمان را... حال و هوایمان را نو و بهاری کن تا به اتفاق خوش جوانی برسیم...

خداوندا...

هر آنچه تو می خواهی مقدر کن که تو شایسته ی آفرینشش باشی نه من لایق داشتنش...

بهار تصمیم ِ توست.... بخواهی بهاری پیاپی را سرنوشت امسالمان می کنی و ره توشه ی روزهایی که منتظر زیستن ما هستند...

شکر و سپاس خدایم که تو خدایی و خدایی تنها از آن ِ توست....