دومین : رسم دعا...

هواللطیف...

سلام مهربان ِ همیشه...

میان تعطیلی هایی که روزها فراموشم می شود، درست دم طلوع سپیده جمعه را در میابم و به استقبالتان می شتابم...

و چقدر حالم خوب می شود همین که نامتان را صدا می زنم... همین که با شما حرف می زنم...

آقای من...

مسافرم...

حالا و این لحظه ها

دلم اما می خواست اولین سلام صبح جمعه ام از آن شما باشد که تا مهربانی تان پر می کشد...

دیشب اولین شب جمعه ی سال بود و من و سید محمد ِ سبـــــز... و آن جا که شما را صدا می زدم و به سرای دوست می خواندمتان...

راستی شما هم آنجا بودید؟

می گویند هرکجا که صدایتان بزنیم می آیید...

می گویند برای تعجیل در فرجتان که دعا کنیم شما در حق مان چندین برابر بیشتر دعا می کنید...

همین می گویند های واقعی تمام وجودم را می لرزاند...

شما برای من ِ حقیر دعا کنید...

شما به یاد من باشید...

می لرزم... بسان بیدهای سبز نوشکفته...

از عشق می لرزم...

مولایم

مهدی جان

بیایید...

زودتر از آنچه که باید...

رسم دعا برای فرجتان را نشانمان دهید...

مسافرم...

مسافر شهر رویایی بچگی هایم...

راستی

سلام فرشته ی ارغوانی ام

می شود دوباره سهم چشمانم شوی؟؟؟